बिस्तारै अङ्कुराउँछ सम्बन्ध- फुल्छ, फल्छ र फक्रिँदै पुग्छ उत्कर्षमा। कति सपना सजिन्छन् कति योजना बनिन्छन् कति वाचा कति प्रणहरु बन्छन् भत्किन्छन् भत्किन्छन् बन्छन्। सम्बन्ध- प्रस्तरको

साधारण यती बनुँ कि- गीत सुनुँ र मग्न रहुँ। साधारण यती बनुँ कि- कबिता पढुँ र मुग्ध बनुँ। साधारण यती बनुँ कि- कुनै सानो बालकको

यस्तो रहोस् सम्बन्ध तिमीसँग तिम्रो उपस्थिती पनि होस् र मेरो भूमिका पनि रहोस्। यस्तो प्रेम रहोस् हरेक क्षण प्रेममा पनि रहुँ र महसुस पनि नहोस्।

केवल दुई दिन तिमी साथ भए पुग्छ जिन्दगीमा। एक दिन- तिमी मेरो साथ हुनु। अर्को दिन- म तिम्रो साथ रहुँला।   0 Facebook 0 Twitter

हुन सक्छ- तिमी आएकी थियौ र म निदाएको थिएँ। हुन सक्छ- तिमीले बोलाएकी थियौ र म सपनामा थिएँ। हुन सक्छ- हामी बोलेकै थिएनौँ। हुन सक्छ-

हजुरबाले भागवतको पुस्तक जतन गरेर मन्दिर छेउ राखेझैँ। बाबाले घरको बहीखाता हिसाब हेर्दै मिलाउँदै सिरानी छेउ राखेझैँ। आमाले खुद्रा खाद्री पैसा सिन्कीको बट्टामा लुकाएर राखेझैँ।

शहरबाट एकाएक हरायो कविता। शब्द हरायो वाक्य हरायो साहित्य हरायो। कविहरु डराए र रुँदै कराए- ‘तमाम शब्द र कविताहरु कहाँ हराए?’ अर्को दिन बिहानै विज्ञप्ति

तिम्रा गहिरा आँखाहरुमै लेखिएको छ पूरा कबिता। बाक्ला-काला परेलीमा लत्पतिएको छ सुन्दर गजल। ढल्पलाइरहेका आँशुहरुमा बजिरहेछ सुमधुर गीत। तिम्रा आँखा र यो मौनता। यो भन्दा

एउटा बाटो थियो- गाउँबाट सिधा सहरतिर तेर्सिएको। एउटा बाटो थियो- घरबाट सिधा घरतिरै फर्किएको। एउटा अर्को बाटो पनि थियो- घरको मझेरी हुँदै गएर टुङ्गिन्थ्यो आमाको

तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन झरी पर्छ, मन्द बतास चल्छ, अनि आउँछ याद गुलाबी छातामा ‍ हामी दुई ओतिएको आँखाहरु चार भएको, तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन,