कृष्णभूषण बल

जन्म- बि.सं. २००४ चैत्र ०१ गते
जन्मस्थान- रवि, इलाम
माता- शारदा घिसिङ्
पिता- हेमबल तामाङ्
श्रीमती- शोभा लामा
न्वारनको नाम- टीकाराम तामाङ्
देहावसान- बि.सं. २०६९ असार ११ गते, न्यूरो अस्पताल, बिराटनगर

प्रमुख कृतिहरु

दाज्यू तिम्रो हात चाहिन्छ, खण्डकाव्य (२०३३)
भोलि बास्ने बिहान, फुटकर कविता सङ्ग्रह (२०४१)
कृष्णभूषण बलको बाँकी रचना, कविता तथा निबन्ध सङ्ग्रह (२०७०)

पुरस्कार तथा सम्मानहरु

राष्ट्रिय कविता महोत्सव, २०४०
प्रतिभा पुरस्कार, विराटनगर, २०४०
राष्ट्रिय कविता महोत्सव, २०४१
सम्मानपत्र नवरंग साहित्य प्रतिष्ठान धरमपुर, झापा, २०५२
राष्ट्रिय प्रतिभा पुरस्कार, २०५७
डा. स्वामी प्रपन्नचार्य चतुर्भुज पुरस्कार, २०५७
अभिनन्दनपत्र नेपाल तामाड० घेदुड०, पूर्वान्चल क्षेत्रीय समन्वय समिति, धरान, २०६०
कदरपत्र साहित्य कला संगम, दमक २०६०
सम्मानपत्र शिरोमणि पुस्तकालय परिवार, विराटनगर, २०६०
सम्पानपत्र शिरोमणि पुस्तकालय परिवार, विराटनगर, २०६०
सम्मानपत्र रविबासीका तर्फबाट, २०६०
यूरोशिया रेयूकाई, सम्मानपत्र, २०६२
मधुरिमा नेपाल सम्मानपत्र, २०६२
चेतना प्रतिभा एन्यन तथा संरक्षण प्रतिष्ठान नेपाल सम्मान, २०६३
बसुन्धरा मानश्री पुरस्कार सहित सम्मान, २०६३
किरांत विद्यार्थी सङ्घ, नेपाल आदिवासी जनजाति महासङ्घ र लिम्बु विद्यार्थी मंच, झापा अभिनन्दन, २०६५
बाशु शशि स्मृति सम्मान, २०६५
अभिनन्दन, विराट बौद्ध समाज, २०६६
सम्मान, त्रिपला राष्ट्रिय पुस्तकालय, २०६६
सरस्वती सम्मान, लुनकरण गङ्गादेवी साहित्य कला मन्दिर, २०६६
अभिनन्दन नेपाल तामाड० घेदुंग, उर्लाबारी, २०६६
अभिनन्दन देवकोटा पुस्तकालय, विराटनगर, २०६६

आबद्धता – नेपाल राष्ट्र बैंकमा जागिरे जीवन

वाल्यकाल- (कविता)

सम्झनाका रेशमी पर्दाहरु हल्लिरहेछन्
अहिले मेरो आँखाको झ्यालमा ।
पर्दाको प्रत्येक सप्कामा
एउटा इन्द्रेणी देखापर्दै हराउँछ ।
आँखाको प्रत्येक झप्कोमा
एउटा गुलाफ फक्रँदै ओइलाउँछ ।

कति कमला अतीतहरु
जहाँका इच्छाहरु पहाडभन्दा अग्ला थिए ।
कति सुकुमार बितेका दिनहरु
जहाँबाट मैले यत्रो यात्रा थालेको थिएँ ।
अँगालोबाट फुत्काउन मनै नलाग्ने
प्रेयसीजस्तै ती नफर्किने दिनहरु ।

प्रत्येक बिहानीले
हिमाललाई चुम्बन गरेजस्तै
सम्झना मात्र बाँकी छाड्ने
ती उत्सवहरु ।
परेलीको बारले छेक्नै नसकेर
पल्टेका थोपाजस्तै
ती विगतहरु ।
सुन्दर सपनाको फूलबारीजस्तै
विपनामा फेरि सादृश्य हुँदैनन् ।
सत्य भएर पनि
बालुवाको घरजस्तै लाग्ने
विपनामा कुनै घर हुँदैन ।