बिग्रिएको होला कपालको बुनोट। खुज्मुजिएको होला कुर्तीको फेर। पर्खिँदै होलान् मलिन आँखाहरु ढोकाको चौकोसमा कसैको मायालु आकृति। सारा शहर झलमल्ल छ यतिबेला पर्वको मधुर गुञ्जनमा कस्तो विह्वलता? तर- मलाई याद छ तिमीले सल्काएका एक-एक बातीहरु अर्को वर्ष त पक्कै तेल थप्न आइपुग्नेछु। @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0 Viber […]
म त्यही उभिएँथेँ जहाँ म उभिनुभन्दा पहिलै म उभिएको हुँदो हुँ। म त्यही हिँड्दै थिएँ जहाँ म हिँड्नुभन्दा पहिलै म हिँडेको हुँदो हुँ। बाँच्नु-केवल सकिनु दिन, महिना ऋतु, साल हुँदै खिइनु.. रित्तिनु.. आजको दिन भन्नु पनि फगत हिँजोकै पुनरावृत्ति होइन र? बस्- भित्रभित्रै निख्रिँदैछु। @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger […]
आफन्तकै अनगिन्ती चोट देखेको छु मुस्कानभित्र जेलिएको खोट देखेको छु। गफै त हो! मिठा कुरा गर्दै आए पनि- मनभित्र चैँ विषवृक्षको बोट देखेको छु। सर्वस्व होस्, संसारै होस् भन्नेहरु कता गए? मौका पाउँदा लहसिने छनौट देखेको छु। @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0 Viber 0 Whatsapp
गाउँ फर्किरहेको शहर र शहर फर्किरहेको गाउँबिच कतै सुटुक्क आएर लुसुक्क बाटो लाग्नेगर्छ दशैँ। अनि अर्को एकवर्षलाई भुसुक्कै बिर्सन्छ शहर- गाउँको गोरेटो घरको बलेँसी आशिष दिने सुख्खा ओठ थर्थर काँपिरहेका निधारमाथिका औँलाहरु एउटा खुसीको वार्षिकी अनि अनुहारको करुण मुस्कान। @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0 Viber 0 Whatsapp
मैले भनेँथेँ र मेरो नजिक आऊ भनेर? मैले भनेँथेँ र मेरो हात समाऊ भनेर? म त आफ्नै यात्रामा थिएँ- तिमीले बोलाएथ्यौ र म रोकिएँथेँ । त्यसपछि कति वसन्त बित्यो कति फूल फुल्यो कति साथ रमायौँ हामी कति सपना सजायौँ मैले भनेथेँ र चुपचाप जाऊ भनेर? बिर्सियौ? मलाई सोध एक एक पल याद छ… @ विस्मय […]
वसन्त आउन पनि जानैपर्छ एउटा हिउँदले । विदा हुनैपर्छ कठ्याङ्ग्रिँदो ठिही कोइलीको गान सुन्न । बग्नैपर्छ नदीले पनि सागर भेट्न । र उड्नैपर्छ बाफ भएर पहाडमा फर्किन जम्न । र पग्लनैपर्छ हिमालहरु खेत भिजाउन । जानेहरु- जान्छन् जानेहरु- रोकिन्छन् र? दिनैपर्छ जान कोही अर्को आउन पनि। @ विस्मय ! 0 Facebook 1 Twitter 0 Linkedin […]
सोच्छु- देवकोटा भएर बाँच्न कति कठिन थियो होला! सोच्छु- भूपी भएर जिउन कति कठिन थियो होला! सोच्छु- हरिभक्त कटवाल भइरहन कति कठिन थियो होला! सोच्छु- कबिता व्यक्ति हो या सृजना? जन्मागत हो या साधना? चाहे जे होस्- मलाई त केवल कबितामा बाँच्नुछ जसरी बाँचेथे मेरा प्रिय कविहरु। @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 […]
अपलक हेर्थे प्रेमिल हेराइ तिम्रा आँखाभन्दा बाटुला शब्दहरुले। बिस्तारै फुस्फुसाउँथे ओठभन्दा रसिला भावहरु । लहराउँथे रुपक, उपमा र प्रतिकहरु जसरी लहराउँछन् हावामा तिम्रो केश। काव्यिक याचना! या थियो एउटा प्रेमको आह्वान । माफ गर प्रिय! म तिमीलाई होइन तिम्रा कवितालाई प्रेम गर्थेँ । @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0 […]
मैले जसलाई पाउनका लागि जीवनभर ईश्वरसँग प्रार्थना गरिरहेँ। उसको ईश्वर अरु नै थियो… हे ईश्वर- मलाई मेरो ईश्वरसँग मिलाइदेऊ! @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0 Viber 0 Whatsapp
