मैले भनेँथेँ र मेरो नजिक आऊ भनेर? मैले भनेँथेँ र मेरो हात समाऊ भनेर? म त आफ्नै यात्रामा थिएँ- तिमीले बोलाएथ्यौ र म रोकिएँथेँ ।

वसन्त आउन पनि जानैपर्छ एउटा हिउँदले । विदा हुनैपर्छ कठ्याङ्ग्रिँदो ठिही कोइलीको गान सुन्न । बग्नैपर्छ नदीले पनि सागर भेट्न । र उड्नैपर्छ बाफ भएर

सोच्छु- देवकोटा भएर बाँच्न कति कठिन थियो होला! सोच्छु- भूपी भएर जिउन कति कठिन थियो होला! सोच्छु- हरिभक्त कटवाल भइरहन कति कठिन थियो होला! सोच्छु-

जिन्दगी- शनिबार जस्तै लाग्छ आजकल छिनमै आउँछ र छिनमै बितेर जान्छ । प्रिय! मलाई तिमी पनि शनिबार जस्तै लाग्छ । फुर्सदमा आउने अनि हतारिँदै बिदा

अपलक हेर्थे प्रेमिल हेराइ तिम्रा आँखाभन्दा बाटुला शब्दहरुले। बिस्तारै फुस्फुसाउँथे ओठभन्दा रसिला भावहरु । लहराउँथे रुपक, उपमा र प्रतिकहरु जसरी लहराउँछन् हावामा तिम्रो केश। काव्यिक

मैले जसलाई पाउनका लागि जीवनभर ईश्वरसँग प्रार्थना गरिरहेँ। उसको ईश्वर अरु नै थियो… हे ईश्वर- मलाई मेरो ईश्वरसँग मिलाइदेऊ! @ विस्मय ! 0 Facebook 0

बादल केवल माध्यम हुन्छ सागर र पहाडको मेल गराउन पानी बोकेर। माध्यम हुन्छ एउटा मन्त्र ईश्वरसँग मेल गराउन। पातमाथीको शीतझैँ अझ-अरु तृणवत छ जीवन माध्यम

जिन्दगीमा केही चिजको भ्रम थियो- सकियो, आउने अनि निस्किनेको क्रम थियो – सकियो। चिस्सिएसी सम्बन्धको महत्व नै कहाँ हुन्छ? सेलाउन ठिक्क कतै तापक्रम थियो –

यतिबेला त तिमी मलाई चिन्न सक्दैनौ। पर्ख अलिक दिन म आउनेछु केही कविता लिएर र कानमा फुस्फुसाउनेछु बिस्तारै आफ्नो नाम। चिन्छौ नि चिन्न त! केही

लुसुक्क छिरेथ्यो बिना अनुमति र बसेथ्यो आँखामा । चाल मारेर धड्कनका गतिहरु धड्किएथ्यो सँगसँगै । अनि  बहेथ्यो धमनीहरुमा । झिम्किएथ्यो परेलीमा र फेरेथ्यो एकसाथ श्वासको