के मा अल्मलिएँ खै! सपनाबाट बिउँझिएझैँ बिउँझिएँ र होस पाएँ । हतार पो थियो त! हतारिएरै हिँडेथेँ तर छुटिसकेछन्- केही स्टेसनहरु केही गल्लीहरु केही रात

सडक छेउ भित्तामा टाँसिएको थियो कुनै नौजवानको फोटो र लेखिएथ्यो- ‘मानिस हराएको सूचना’ सोच्छु, साँची ति हराएकाहरु घर फर्किए कि फर्किएनन् होला? अथवा गए कतै

टाढाबाट हेर्दा त सुन्दर देखिन्छ हिमाल पनि राम्रै देखिन्छ आगो आकाश नदी.. स्वरुपको प्रकटीकरण तब हुन्छ जब, छोइन्छ, छामिन्छ देखिन्छ, बुझिन्छ टाढाबाट हेर्दा त सग्लै

तिम्रै याद चलिराख्छ, रहरभरि मनभरि भित्रभित्रै बलिराख्छ, रहरभरि मनभरि। सपना छ कुल्कुलाउँदो, सँगै हाँस्ने सँगै रुने सामिप्यमा मस्त भइ तिम्लाई छुने तिम्रै हुने। काखमा तिम्रो

आमा तिम्लाई हँसाउन मुस्कान बेच्न सक्छु मेरो मुटुभित्र ठडिएको इमान बेच्न सक्छु मेरो। यो जिन्दगी के हो र पाएको छु संसार हेर्न पाएको छु यदी

म बुझ्दिनँ यो विराट ब्रह्माण्डको भेद । म जान्दिनँ यो विशाल सृष्टिको अन्तर्य । मलाई धेरै कुरा याद छैन- आकाश, बादल पहाड र पर्वतको विज्ञान

केही किरमिर शब्द थिए विशृङ्खलित मैले शब्द निफनेँ र हार लगाएँ । तिनै शब्दहरु जुन तिमी बोल्छौ जुन म बोल्छु । केही अस्पष्ट भाषा थिए

मैले कहिले भनेँ म तिमीलाई प्रेम गर्छु भनेर ! मैले त केवल भनेको थिएँ म आफूलाई प्रेम गर्छु । मभित्र त, जहाँ अतल भन्दा अतल

अपलक हेर्थे प्रेमिल हेराइ तिम्रा आँखाभन्दा बाटुला शब्दहरुले । बिस्तारै फुस्फुसाउँथे ओठभन्दा रसिला भावहरु । लहराउँथे रुपम, उपमा र प्रतिकहरु जसरी लहराउँछन् हावामा तिम्रो केश

भेट्न सक्नुपर्छ त्यसरी जसरी मिल्छन् दुई नदी र बग्छन् एकाकार भएर- समुद्रसम्मै । छुट्न सक्नुपर्छ त्यसरी जसरी गहिरो चुम्बनपछि पनि छोड्छ भमरा- फूलको न्यानोपन ।