प्रेम लेख्न सकिन्न तर पढ्न सकिन्छ- आँखामा, ओठमा आँशुमा, मुस्कानमा.. प्रेम बोलेर मात्रै पुग्दैन महसुस गर्नुपर्छ- हावामा, मनमा श्वासमा, धड्कनमा… मेरो संसारको पल्लो कुनामा बसेकी

केवल एउटा मन थियो- स्वामित्वको लडाईँ थियो । टुक्रिने या समेटिने ! अस्तित्वको लडाईँ थियो । फरक सोच र व्यवहार थियो फरक भूगोल- आधार थियो

कतिपटक सम्झिएर रोएँ हुँला बितेको कुनै पललाई ! कतिपटक मनैदेखि पग्लिएँ हुँला अतीतका आँशुहरुमा ! कतिपटक मन खोलेर धिक्कारेँ हुँला आफ्नै निधारमा थुप्रिएका कर्महरुलाई !

कसैलाई प्रेम- जीवनको हिस्सा लाग्छ कसैलाई प्रेम- प‍ूरा जिन्दगी म दोस्रो वर्गमा पर्छु… @ विस्मय ! 0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0 Facebook-messenger 0

आबाद बस्ती खण्डहर हुनुअघि एउटा सन्नाटा बाँकी रहन्छ सुन्नु । रित्तिँदै गएका घरहरुमा मधुरो हुँदै गएको भालेको कलिलो डाक । निख्रिँदै गएको भकारी बाँझो बारी

तिमीलाई म, त्यो क्षणसम्म सम्झिरहनेछु जुन दिन तिम्रा सारा सम्झनाहरु केवल सम्झना भई सम्झनामै बिलाइजाने छैनन्। तिमीलाई म, त्यो क्षणसम्म सम्झिरहनेछु… @ विस्मय ! 0

कोही जितेर पनि खुसी छैन कोही हारेर पनि विजयी छ । कोही पाएर मन अमिल्याउँदैछ कोही त्यागेर पनि सन्तुष्ट छ । दोडिएर शहर शहर नदी

सपनाबाट बिउँझिएपछि के हुन्छ ? जस्तो- भेटिन्छ यथार्थको धरातल देखिन्छ आँखै अगाडीको अस्तित्व सुनिन्छ जीवनको वास्तविक धून बोलिन्छ सत्य संवाद बुझिन्छ आफ्ना र परायाको ममत्व

उसले भर्खरै पुर्‍यो पानीको मुहान र त्यसमाथिबाट घर जाने बाटो बनायो। अनि अहिले पानी किन्न बजारतिर दौडिँदैछ। उसले काट्यो घरैछेउको अन्तिम रुख र बनायो गजबको

घामले लिएर आउँछ एक बिस्कुन न्यानोपन र चटाईमा सुकाइदिन्छ बिस्तारै माघको लेसाइलो कहाली । एउटा किरण जो सुटुक्क घुस्रिन्छ मनभित्र र न्यानो सेक्छ विरक्तिलो आर्द्रतामा