म त्यहीँ उभिएँथेँ जहाँ म उभिनुभन्दा पहिलै म उभिएको हुँदो हुँ । म त्यही हिँड्दै थिएँ जहाँ म हिँड्नुभन्दा पहिलै म हिँडेको हुँदो हुँ ।

म देख्दैछु एउटा फूल। फूल बिस्तारै रस बन्यो रस बिस्तारै हावा बन्यो हावा बिस्तारै आकाश बन्यो आकाश बिस्तारै बादल बन्यो बादल बिस्तारै पानी बन्यो पानी

फुर्सद यति बेफुर्सदी छ कि अलिकति फुर्सद पनि खोसेर लिन्छ । सुन्न त मन थियो- एक हरफ कविता अलिकति गन्थन र सञ्चो बिसञ्चोको खबर अनि

बल्दै गएको दियो सकिँदो तेल र धि‌प्धिताइरहेको बाती । धुवाँ उडिरहेको धूप निस्किँदो खरानी र मलिन सुगन्ध । मन्दिरमा जसै पस्छु म र हुन्छु जीवनसँग

सञ्चै छौ? कि चिसोले ठिँगुराइसक्यो आत्मा? शीतभन्दा ओसिला वचन लाएर गएथ्यौ कुनै दिन। बरफजस्ता आँखाले विदा भएथ्यौ साँझको गल्लीबाट। मलाई सबै याद छ र त

तिखो काँडाको पनि एउटा मर्यादा हुन्छ- नछोइ घोच्दैन । आगोको पनि एउटा मर्यादा हुन्छ- नसल्काइ जलाउँदैन । मर्यादा हुन्छ, प्रेमको र घृणाको देश, काल समय

त्यो दिन, त्यो पल, त्यो साथ अनौठो थ्यो, त्यो भेट, त्यो क्षण, त्यो याद अनौठो थ्यो । त्यो हाँसो, त्यो खित्का, त्यो लठ्याउने मादकता, त्यो

छुस्स आउँछ र हराउँछ तिम्रो याद । झिलिक्क बिजुली चम्किएर रातको नीरवतामा बिलाएजस्तै । छाम्न खोज्छु- तिम्रै सामिप्यताको ढुकढुकी बतासिएर आएको तिम्रै सुगन्धको मिठो महक,

आकाशको यात्रा गर्दागर्दै कहिलेकाहीँ फर्कनुपर्छ जमीनमा । फैलिन्छु भन्दाभन्दै कहिलेकाहीँ जम्नुपर्छ चट्टान बनेर । समय छ भन्छु- समय छ तर घरी यहाँ हुन्छु घरी कहाँ

बगरै बगर हिँडेथ्यो ऊ खोला तर्न । खोला तर्‍यो अनि बगरमै हरायो । उसले त उक्लनुथियो पहाड र पुग्नुथियो कतै शिखरमा तर मिसियो अरु हजारौँ