बोलेको कुरा सम्झेर राख यो जीवन तिम्रै भो । दिएको वचन लेखेर राख यो जोवन तिम्रै हो । ढाँटेको होइन- बुझ न प्यारी माया छ

समय एकैछिन अडिए ! उडिरहेका बादलका टुक्राटाक्री समेटेर भरिदिन्थेँ तिम्रै केशभरी । बत्तिरहेको हावाबाट बटुलेर शीतको थोपो तप्काइदिन्थेँ तिम्रै मुहारमाथि । सपक्क मिलाउँथेँ कानमुनी लत्रिएको

मकैका खोसेला नाङ्गिएझैँ उदाङ्ग थिए हाम्रा रहरहरु। उन्मुक्त हुन्थे बाली खन्याएपछिका गह्राहरु जसरी स्वतन्त्र थियो जिन्दगी। हरिया मकैका दुधे दानाहरु झैँ कति अबोध थियो बालापन!

फुत्त उड्छ मनबाट निस्किएर आत्माको एउटा सानो हंस र खुल्छ ब्रह्मको द्वार । ठप्प जम्छन्- विचारहरु विचारका वेगहरु । विचारश‍‍ून्य, भावश‍ून्य समाधिस्थ, बौद्धशून्य… बिल्कुल् शान्त

अचानक एक दृश्य आउँछ र सर्लक्कै बिलाएर जान्छ आँखाका पर्दाहरुमा । अचानक एक याद आउँछ र सुस्तरी बढाएर जान्छ मुटुको ढुकढुकी । अचानक एउटा प्रेम

सुनाउन आएकी थियौ मनको पीर । कति थियो उथलपुथल कति थियो अस्थिर ! मनको एकालापमा हेर न ! म पनि भुत्भुताइरहेँथेँ त्यही बेला र तिमी

सजाएर राख्न भन्छौ तिमीले दिएको फूलको थुङ्गो जुन उहिल्यै ओइलाइसक्यो । जतन गर्न भन्छौ तिमीले ओढाएको रेशमी बर्को जुन कहिले फाटिसक्यो । संसारमा कति धेरै

काफी छ एउटै यात्रा गन्तव्यमा पुग्नलाई । काफी छ एउटै मुस्कान मुहार उजिल्याउनलाई । धेरै फरक पार्छ जिन्दगीमा- एउटा हातले एउटा साथले एउटा बोलीले एउटा

जब रुन खोज्दाखोज्दै रोकिन्छ एक थोपा आँशु आँखैको डिलमा अडिएर र छचल्किँदै फर्कन्छ गहभित्र । जब पहिरो जान ठिक्क हुन्छ मनको कमलो तह भक्कानिएर र

इर्ष्या लाग्छ- जब बत्तिएको बतास तिम्रा पाखुराहरुमा छुदै आइपुग्छ मेरा सामु र जिस्काउँछ मेरो गाला मुसार्दै। जब मात्तिएको झरी तिम्रा केशहरुमा बर्सिन्छ र लुट्पुटिँदै छिर्छ