- विस्मय
- December 2, 2024
आहुति
खुसीको यो आभास कस्तो ? विस्मयको सन्त्रास जस्तो ! गुम्सिएछ श्वास यस्तो, छट्पटीको हतास जस्तो ! धुनमा तिम्रो गुन्गुनिएँ राग भएँ म । आहुतिएँ तिमीभित्र
जब- कुनै पुरानो किताबको भित्री पानामा भेट्छु एउटा सुकेको फूल तब तिमीलाई सम्झन्छु । जब- दराजको सानो कुनामा कतै पाउँछु पुरानो मफलर तब तिमीलाई सम्झन्छु
केही काम बाँकी छ अझै- केही सामान मिलाउनुछ एक घुट्को पानी पिउनुछ झ्याल ढोका लगाउनुछ कसैसँग विदाइको हात हल्लाउनुछ कसैको आँशु पुछ्नुछ र वर्षौँलाई पुग्ने
टाढा क्षितिजमा कतै रातो लाली उदाएझैँ। अथवा कठ्याङ्ग्रिँदो पुषको मध्यान्हमा न्यानो स्पर्श पाएझैँ। अथवा मन रुखिएको बेला कसैको मायालु आवाजले बोलाएझैँ। अथवा तिम्रो उपस्थिति मेरो
बिच बाटोमा चित्कार हुन्छ दया हैन दुत्कार हुन्छ। चेतना र संवेदना मरिसक्यो मान्छेभित्र। माया दया धेरै अघी टरिसक्यो मान्छेभित्र। मोबाइल र क्यामेरा र रमितेको लर्को