कहिलेकाहीँ एउटा सिनेमा हेर्दै एउटा जीवन हेरेजस्तो लाग्छ। हलको अध्यारो कुर्सीमा बस्दा पर्दामा उज्यालो भएर देखिने ती दृश्यहरू फगत कथा मात्र लाग्दैनन्, ती त जीवित

बाइक कुदाउँदैछु। सडकबत्ति बल्छ। रातो बत्ति। रोकिन्छु। तीन मिनेटको लागि रोकिन भन्छ बत्तिले। इन्जिन अफ गरेर चुपचाप बस्छु। घाम चर्किरहेछ तालुमाथि। निधारमा पसिना चिट्चिटाइरहेछ। धूलोको

गुगलले भन्यो- जोन्सनका अनुसार ‘अव्यवस्थित एवम् विश्रृंखलित विचार, अपरिपक्व भावना तथा अपरिपक्व एवम् अनियमित क्रम भएको लेख नै निबन्ध हो।’ यदी त्यो त्यस्तै नै हो

हुन त संसारमा हरेक मान्छेहरूका आ-आफ्नै कथाहरू हुन्छन् । आ-आफ्नै व्यथाहरू हुन्छन् । कति लेखिन्छन्, बोलिन्छन्, सुनिन्छन्, सुनाइन्छन् त कति यसै बिलाएर जान्छन् । कथा

मैले कविता लेख्न सिकेकै भूपीबाट हो। उनैले मलाई शब्द दिए, अक्षर‌ दिए, अक्षरहरुको जोड-घटाउ सिकाए, त्यसको लय सिकाए, सुर-ताल सिकाए र सिकाए विम्ब प्रतिकहरुको मिठास।