शहरको कुनै साघुँरो गल्लीको साघुँरै बाटोको एक छेउमा असरल्ल परेको फोहोरको एक थुप्रो जस्तै भएको छु जसलाई तिम्रै हातले फालेको थियो। अन्तिम पटक हेर त,

उही हिँड्ने बाटोमा बिर्सिएर आफ्नो बाटो समाहित हुन खोजिरहने पत्थर, जसलाई, बुझ्दै नबुझेरै खुशी छे ऊ, यदि बुझेकी भएपनि त्यहीँ ठेस, ठेसपछि चोट त पाउँथी

म चरी बन्ने छु म चरी बन्ने छु शरीर भुइँमै भए पनि मनको उड्ने रहर पूरा गराइदिने छु! म ‘एक्लोपन’मा होइन, ‘एकान्त’मा आफूसँग जिउने छु

१- तमासा जिन्दगीको भयो ! हावाको लयमा सुर मिलाउँदै बतासिएँ डुलेँ जिस्किएँ । चोटहरुको सङ्ग्रामबिच बाँचेँ रङ्गिएँ घिस्रिएँ । मनचरी मौनतामा रम्दै सुभोगमा व्यस्त भएँ

साथी! आउ आज एउटा कुरा गरौँ तिमी तिम्रा अप्ठ्यारा सुनाऊ म मेरा सुनाउँला। तिमीलाई सबैभन्दा गाह्राे के लाग्छ साथी? शिखर चुम्न? पातालमा भासिन? बाँच्न ?

ऊ आफ्नै सीमामा तटस्थ अडिएको छ मानौँ- अनुशासन भङ्ग गर्नुको क्रुरता खेपेको छ । निर्निमेष हेरि-रहेका छन् उसका आँखाले म भएतिर मानौँ- उसले पनि यो

तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन झरी पर्छ, मन्द बतास चल्छ, अनि आउँछ याद गुलाबी छातामा ‍ हामी दुई ओतिएको आँखाहरु चार भएको, तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन,