इर्ष्या लाग्छ- जब बत्तिएको बतास तिम्रा पाखुराहरुमा छुदै आइपुग्छ मेरा सामु र जिस्काउँछ मेरो गाला मुसार्दै। जब मात्तिएको झरी तिम्रा केशहरुमा बर्सिन्छ र लुट्पुटिँदै छिर्छ

खुसीको यो आभास कस्तो ? विस्मयको सन्त्रास जस्तो ! गुम्सिएछ श्वास यस्तो, छट्पटीको हतास जस्तो ! धुनमा तिम्रो गुन्गुनिएँ राग भएँ म । आहुतिएँ तिमीभित्र

जब- कुनै पुरानो किताबको भित्री पानामा भेट्छु एउटा सुकेको फूल तब तिमीलाई सम्झन्छु । जब- दराजको सानो कुनामा कतै पाउँछु पुरानो मफलर तब तिमीलाई सम्झन्छु

केही काम बाँकी छ अझै- केही सामान मिलाउनुछ एक घुट्को पानी पिउनुछ झ्याल ढोका लगाउनुछ कसैसँग विदाइको हात हल्लाउनुछ कसैको आँशु पुछ्नुछ र वर्षौँलाई पुग्ने

संघर्षको लामो खुट्किलो चढेर पसिनाले लथपथ हुँदै जुन बाटो हिँड्दैछौ नि तिमी ! केही पाउने आशमा केही भेट्ने लालचमा केही जित्ने अभियानमा केही भोग्ने अभिमानमा

टाढा क्षितिजमा कतै रातो लाली उदाएझैँ। अथवा कठ्याङ्ग्रिँदो पुषको मध्यान्हमा न्यानो स्पर्श पाएझैँ। अथवा मन रुखिएको बेला कसैको मायालु आवाजले बोलाएझैँ। अथवा तिम्रो उपस्थिति मेरो

ऊ एक्लो थियो र भिडले आफू साथ हिँडायो । कसले सोध्ने उसलाई ? ऊ भिडभित्र झनै एक्लो छ !   @ विस्मय ! 0 Facebook

एउटा बगैँचा थियो- फूल फुल्थे चरा डुल्थे भमरा भुन्भुनाउँथे बगैँचा बिस्तारै बस्ती बन्यो बस्ती गाउँ बन्यो अनि एकदिन गाउँ- गाउँ रहेन बगैँचा- बगैँचा रहेन बिस्तारै

कोही केसँग झुक्छ आखिर ? बम- बारुद तोप- गोला तरबार- अस्त्र या बोली- भाषणमा ? म पनि डराउन्नथेँ कसैसँग ! झुक्दिनथेँ डग्दिनथेँ… उसले तुरुक्क चुहाइ

बिच बाटोमा चित्कार हुन्छ दया हैन दुत्कार हुन्छ। चेतना र संवेदना मरिसक्यो मान्छेभित्र। माया दया धेरै अघी टरिसक्यो मान्छेभित्र। मोबाइल र क्यामेरा र रमितेको लर्को