जिन्दगीमा केही चिजको भ्रम थियो सकियो आउने अनि निस्किनेको क्रम थियो सकियो। चिस्सिएसी सम्बन्धको महत्व नै कहाँ हुन्छ? सेलाउन ठिक्क कतै तापक्रम थियो सकियो। एकोहोरो

के मा अल्मलिएँ खै! सपनाबाट बिउँझिएझैँ बिउँझिएँ र होस पाएँ । हतार पो थियो त! हतारिएरै हिँडेथेँ तर छुटिसकेछन्- केही स्टेसनहरु केही गल्लीहरु केही रात

सडक छेउ भित्तामा टाँसिएको थियो कुनै नौजवानको फोटो र लेखिएथ्यो- ‘मानिस हराएको सूचना’ सोच्छु, साँची ति हराएकाहरु घर फर्किए कि फर्किएनन् होला? अथवा गए कतै

टाढाबाट हेर्दा त सुन्दर देखिन्छ हिमाल पनि राम्रै देखिन्छ आगो आकाश नदी.. स्वरुपको प्रकटीकरण तब हुन्छ जब, छोइन्छ, छामिन्छ देखिन्छ, बुझिन्छ टाढाबाट हेर्दा त सग्लै

तिम्रै याद चलिराख्छ, रहरभरि मनभरि भित्रभित्रै बलिराख्छ, रहरभरि मनभरि। सपना छ कुल्कुलाउँदो, सँगै हाँस्ने सँगै रुने सामिप्यमा मस्त भइ तिम्लाई छुने तिम्रै हुने। काखमा तिम्रो

आमा तिम्लाई हँसाउन मुस्कान बेच्न सक्छु मेरो मुटुभित्र ठडिएको इमान बेच्न सक्छु मेरो। यो जिन्दगी के हो र पाएको छु संसार हेर्न पाएको छु यदी

म बुझ्दिनँ यो विराट ब्रह्माण्डको भेद । म जान्दिनँ यो विशाल सृष्टिको अन्तर्य । मलाई धेरै कुरा याद छैन- आकाश, बादल पहाड र पर्वतको विज्ञान

केही किरमिर शब्द थिए विशृङ्खलित मैले शब्द निफनेँ र हार लगाएँ । तिनै शब्दहरु जुन तिमी बोल्छौ जुन म बोल्छु । केही अस्पष्ट भाषा थिए

मैले कहिले भनेँ म तिमीलाई प्रेम गर्छु भनेर ! मैले त केवल भनेको थिएँ म आफूलाई प्रेम गर्छु । मभित्र त, जहाँ अतल भन्दा अतल

अपलक हेर्थे प्रेमिल हेराइ तिम्रा आँखाभन्दा बाटुला शब्दहरुले । बिस्तारै फुस्फुसाउँथे ओठभन्दा रसिला भावहरु । लहराउँथे रुपम, उपमा र प्रतिकहरु जसरी लहराउँछन् हावामा तिम्रो केश