हिउँ निस्किन्छन् बोलीहरुमा तुषारो फाल्छन् आँखाहरु शीतभन्दा चिसा शब्दहरु… चिसो- एक अमूर्त विम्ब पनि हो सम्बन्धको प्रेमको । भनौँ न कोही बोलिरहेको त हुन्छ तर

बोली- ओठमा मात्रै हुन्न आँखामा पनि हुन्छ मुस्कानमा पनि हुन्छ । चुपचाप बस्दैमा- चुप छैन म नपत्याए एकपटक फर्केर त हेर ! मेरो आँखामा अनुहारमा…

पुस्तक- हेरेर मात्रै पाइन्न ज्ञान पढ्नुपर्छ… मलाई पढ्न पुस्तक पढ्नभन्दा कठीन छ । छिचोलेर मनको गर्तसम्म खोज्न सक्नुपर्छ प्रेमको गहिराइ । नाप्न सक्नुपर्छ आँखामा लमतन्न

तिनीहरुसँग कुनै अफसोस छैन मलाई जो चुपचाप जान्छन् र केही नभनी विदा हुन्छन् । अफसोस त मलाई तिनीहरुसँग छ जो केही भन्न खोज्छन् र नभनी

म चरी बन्ने छु म चरी बन्ने छु शरीर भुइँमै भए पनि मनको उड्ने रहर पूरा गराइदिने छु! म ‘एक्लोपन’मा होइन, ‘एकान्त’मा आफूसँग जिउने छु

कहाँ हराए जिन्दगीमा रङ्ग भर्न आएकाहरु ? कहाँ हराए तिम्रो जिन्दगीको एउटा हिस्सा मसँगै छ- मैभित्र छ भन्नेहरु ? कहाँ हराए आँखाको आँशु अनि आँशुको

आदि, मध्य अनि अन्त्य विगत, वर्तमान अनि भविष्य सुरुवात, यात्रा अनि गन्तव्य जन्म, जीवन अनि मरण… मेरो लेखन र लेखनी- सबै तिमी रहँदा रहँदै अरु

दाग होस् तर सुन्दर होस् चन्द्रमा जस्तै । तुँवालो होस् तर शितल होस् हावा जस्तै । छातीमा समेटेर चट्टान र गेग्रानहरु शान्त बनिरहोस् पहाड जस्तै

अझै केही कविता लेख्नैछ अझै केही कहानी सुनाउनैछ अझै खोज्नैछ अन्तर्मनमा कतै लुकेका भावहरुलाई। अझै एकपटक धीत मरुन्जेल अँगालेर हेर्नुछ कसैको आँखामा र सोध्नुछ अन्तिमपटक

तिमीमा मैले के के खोजिनँ! कहिले आमा खोज‌ेँ मातृत्वको ममता। कहिले मित्र खोजेँ आफूजस्तै समानता। कहिले प्रेम खोजेँ- त कहिले खोजेँ वासना। कहिले मधुर मिलन