मौनतामा अल्झिरहेको जीवन

के मा अल्मलिएँ खै!
सपनाबाट बिउँझिएझैँ
बिउँझिएँ
र होस पाएँ ।

हतार पो थियो त!
हतारिएरै हिँडेथेँ
तर छुटिसकेछन्-
केही स्टेसनहरु
केही गल्लीहरु
केही रात
केही दिन

बेला छइन्जेल त
बेला बितेको पत्तो पनि हुँदैन
अबेला भयो अब त…

कहाँसम्म घिस्याउनु खै!
एक भारी सपना

यो मौनतामा अल्झिरहेको
एउटा जीवन ।

@ विस्मय !

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *