प्रस्ट गन्तव्यको अभावमा एक आयु यात्रा त फेदीमा पुग्दा–नपुग्दै सकिँदो रहेछ। उकालो अस्मेल छ भन्छन् आज पनि यतै रात पर्‍यो क्यारे ! उच्च उज्वल हिमशैलहरु

जसले जतिसुकै लठ्ठीले हाने पनि हरियो घाँस देखेपछि गाई चर्छ नै। जसले जतिसुकै डोकाले छोपे पनि चारो देखेपछि चल्लाहरु चारो टिप्न निस्कन्छन् नै। म पनि

साँघुरो घैंटोभित्र माटो जमाएर उमारिएको वटवृक्षझैँ मैले आफ्ना दुइटा हाँगाहरु फैलाएँ र म ओइलाएँ। आफ्नो वरिपरि निसास्सिँदो पर्खाल पाएर अनि मैले मुक्त वायुमा सास फेर्न

माथि आकास हेर्नु छ क्षितिज छुनु छ। एक जनालाई फूलको थुँगा दिनु छ नजिकमा कोही छ कि छैन ! यदि छ भने उसलाई बोलाउनु छ।

घरि घरि हावा भरिरहनु पर्ने पङ्कचर भएको- बाइस्कलको ट्यूब जस्तो यो जीवन कति टिठलाग्दो छ ! टाल्यो- उप्किन्छ उप्किन्छ- टाल्यो टाल्दा टाल्दै टाल्ने ठाउँ नै हराइसक्छ