चपला अवलाहरु एक सुरमा गुनकेसरीको फूल ली शिरमा हिंड्न्या सखि लीकन ओरिपरी अमरावती कान्तिपुरी नगरी ।।१।। यति छन् भनि गन्नु कहाँ धनियाँ । सुखी छन्

पूर्व उदाउँछ पश्चिम अस्ताउँछ झोक्रेको साँझपछि रात निदाउँछ । अनि ताक पारी बसेका सम्झनाहरू मुटु कोट्याउँछन् ओल्टाउँछन् पल्टाउँछन् रात छर्लङ्ग पार्छन् । अनि पछि फेरि…

इच्छा यो छ महेश, अन्तिम जसै यो मृत्युशैया जली मेरो रक्त सुकाउँला म गरूँला अन्योल भै छट्पटी त्यो बेला मुखमा बुटीहरू परुन् नेपालकै केवल जे-जेमा

ओ युवती, ओ रूपवती तिमीसित मेरो घामपानीजस्तो मिलन भयो, तिमीलाई सम्झना होला- हामी बादलजस्तै गुटुमुटु पनि भएका छौँ त्यो बादलमा इन्द्रधनु पर्‍यो, झरी लाग्यो, हुरी

कुन मन्दिरमा जान्छौ यात्री, कुन मन्दिरमा जाने हो? कुन सामग्री पूजा गर्ने साथ कसोरी लाने हो? मानिसहरूका काँध चढी कुन देवपुरीमा जाने हो? हाडहरूका सुन्दर

प्रिये ! आज बिदाको दिन हो के मलाई हेरिदिन्नौ? ती सागर नयनहरुले जसका प्रदर्शन पहिल्याइ मलाई जीवनको किनारा पुग्नु छ। प्रिये ! आज आत्मसमर्पणको दिन हो के!

तिमी बाँचेकी भए म सोध्थेँ— के तिमी … ? होइन- केही पनि सोध्दिनथेँ। तिम्रो काखकी बच्चीलाई म दिनहुँ आएर खेलाइरहन्थेँ, माया गर्थें उसको निर्दोष हृदयको म

प्रस्ट गन्तव्यको अभावमा एक आयु यात्रा त फेदीमा पुग्दा–नपुग्दै सकिँदो रहेछ। उकालो अस्मेल छ भन्छन् आज पनि यतै रात पर्‍यो क्यारे ! उच्च उज्वल हिमशैलहरु

जसले जतिसुकै लठ्ठीले हाने पनि हरियो घाँस देखेपछि गाई चर्छ नै। जसले जतिसुकै डोकाले छोपे पनि चारो देखेपछि चल्लाहरु चारो टिप्न निस्कन्छन् नै। म पनि

साँघुरो घैंटोभित्र माटो जमाएर उमारिएको वटवृक्षझैँ मैले आफ्ना दुइटा हाँगाहरु फैलाएँ र म ओइलाएँ। आफ्नो वरिपरि निसास्सिँदो पर्खाल पाएर अनि मैले मुक्त वायुमा सास फेर्न