संसार रुपी सुख स्वर्गभित्र, रमें रमाएँ लिइ भित्र चित्र। सारा भयो त्यो मरुभूमि तुल्य, रातै परे झैं अब बुझ्छु बल्ल।   रहेछ संसार निशा समान,

बिहान के भएको थियो ? चैते बाँदरहरू उत्पात मच्चाउन थाली हाले। पौवा पाटि मन्दिर सडक जङ्गलतिर बिहान के भएको थियो ? चैते बाँदरहरू उत्पात मच्चाउन थाली हाले

अति सुन्दर मानव-जीवन यो अझ सुन्दर पार्नु कसो गरि हो ? गरि काव्य-सुधा रसपान अरे गर मानव-जीवन सार्थक रे ॥ न त झांकि न वैद्य न

म पनि द्यौता मान्छु जोगी म पनि द्यौता मान्छु; तर तिम्रो र मेरो द्यौतामा आकास र पृथ्वीको भिन्नता छ। तिमी उसलाई आँखा चिम्लँदा अमूर्त चिन्तनको

जूँघारेखी भरखर बसी मुस्कुराईरहेको को होला त्यो कुन लहडमा गीत गाईरहेको त्यो हो हाम्रै तरुण–वयको याद आईरहेको डाकी नौला दिनहरू नयाँ गीत गाईरहेको । (१)

कतिका दिन याहिँ बिते सुखले यतिका कविता रचिए मुखले । अब झल्झल भो म भुलूँ कसरी अमरावति कान्तिपुरी नगरी। — कहिँ घर्घर ज्यावल–मेशिनको कहिं चिर्बिर

समय छाल बनेर बग्दैछ म नदी किनाराको वृक्ष भएर अडेको छु; कतिखेर, कुन दिन, अझै वेगको आँधी आउने हो त्यतिखेर, म चूपचाप किनाराबाट उखेलिएर कुनै

मभन्दा बलवान् संपूर्ण हजूरहरुलाइ मैले आफ्नै शिर-पोश सम्झिरह्को छु, मभन्दा कमजोर सम्पूर्ण तिमीहरुलाइ मैले आफ्नै पाउ-पोश ठानिरहेको छु ।                           भवदीय                   कार्यवाहक सभापति                     मध्य-वित्त समाज                           नेपाल

प्रिये, त्यो दिन सम्झँदा तिमी नै यस खोलाको तरंगबाट लहरिँदै आउँछ्यौ। अहिले चीसो हावाले कानमा सरसराएर भनेको तिमीले बोलेजस्तो लाग्छ । पर्वतको अविच्छिन्न मालालाई हेरेर

देशको यस वर्तमानका लागि तिमी दोषी छौ भनिरहेछु। मेरो देश मलाई मेरो सपनाको लागि प्रिय छ । देशप्रति तिम्रो द्रोह मलाई मन्जूर छैन र उठिरहेछु