म पनि द्यौता मान्छु जोगीम पनि द्यौता मान्छु;तर तिम्रो र मेरो द्यौतामाआकास र पृथ्वीको भिन्नता छ।
तिमी उसलाई आँखा चिम्लँदाअमूर्त चिन्तनको बादलमा देख्छौम उसलाई आँखा उघार्दाप्रत्येक मानिसको प्रिय दर्शनमा देख्छु।अवश्य मेरा तीन अरब द्यौतामाअस्पष्टता छ, धमिलोपन छ विकार छम त्यही हटाउन कविता लेख्छुअझ कविता दर्शन देऊ भन्छुदेवत्व नै कवितालङ्कार मान्छुसत्यता भाव, शिवत्व ध्वनीभीनस को प्रतिमा जस्तै नाङ्गोयथार्थता रससौन्दर्य। जोगी
तिम्रो हरिमदप्याला पिउँदा
मलाई पनि लठ्यायोतिम्रो कविता झन्न पार्नी
रन्न पार्नी लाग्ने रहेछ,झण्डै मैले पनि आँखा चिम्लेको।
अब मेरो कविताप्याला पनि चाख,यो ओखती झै तीतो झस्काइदिनेआँखै लाग्न नदिने छ,म चाहन्छु
अझ यो मुटु हिलाउनेडाम्ने सुस्पष्ट दर्शन होस्।मानवलाई मानवतामा घोलिदिने
यो कलम बनोस्।
जोगी,
भन किन आँखा चिम्ल्यौ!के नरक देखी डर लाग्यो?नरककै बिचमा स्वर्ग पनि त छ,मल पन्छाउन अल्सी लाग्यो?के स्वर्ग बाट अन्न बर्सन्छ?कि धरतीलाई खनी खनीकन्दमूल पनि झिक्नुपर्छ?मलहरुकै बीच छेडी धरतीलेरायोको साग उमार्दछ।खेतको मलिलो तेलामा नै धानको बाला बल्छनरककै बिचबाट उठी सुन्तलातिम्रो मुखमा अमृत छर्छ,फोहोर सोहोर्दै थेग्राउँदै तैरँदैनदीले तिम्रो तिर्खा मेट्छआफ्नै माथिङ्गल र पेट सम्झेर पनिआँखा खोल अनि मुख खोल,आफूलाई पाल्ने पृथिवीमाताकोप्राणप्रणले प्रत्युपकार गर“आत्मन्येवाSSत्मना तुष्ट” हुन खोजीआत्मरतिमा पल्की जोगीनिस्सन्तान बनी आफूलाईस्वतन्त्र ठानी आँखा नचिम्ल।त्यो सम्झियौ भनेझन्पृथ्वीभरकामानिस
तिम्रा आमा-बाबुधर्मले केटाकेटी छोराछोरी हुन्छन्अझ बढ्छ तिमीमा उत्तरदायित्व।
तिम्रा बा
तिम्रो अघिल्तिर हात पसारी उभिएका छनतिम्री आमा
झुत्रो मझेत्रोको टुप्पा फैलाईरहेकी छिन्।सिङ्गाने नाङ्गा छोराछोरीएक हातले माग्दै आर्को हातलेआँखा मिच्दै रोइरहेछन्ती कैलाश परिवार हुन्उनलाई आँखा चिम्ली नठगआँखाभित्र त अन्धकार मात्र छज्योती तिम्रो बाहिर छतीनलाई हँसाइ धरतीमाकैलाश स्वर्ग- बैकुण्ठ उमार।
जो पृथिवीकै गर्भमा छन्,सन्फ्रान्सिस्को झै सुन्दर नगरहरुआकाशबाट झरेका होईनन्धरतीकै माटोका ढिस्का हुन्स्वर्गिय कल्पना पनि पृथिवीकै द्यौतामानव मस्तिष्ककै उपज हो।कृष्णलाई जतिसुकै महान भनती केवल व्यासकै अद्भुत् कविता हुन्।
जोगि,
म दर्शनको नाम्ले कवितामाकल्पना गरी मानिसलाईअपामन गरेको देखिसहन्नँ।कविताको नाममाअसत्यलाई सल्काएरत्यसको प्रकाशमादर्शन स्पष्ट्याउन चाहन्छु।कविता गीत होसत्यसले मनिसलाई उचालोस्परन्तुस्वर्गद्वार भनी युद्ध मा धकेलीपृथ्वीलाई रक्ताम्य बनाइव्योमको कल्पित बुर्जामा नपठाओस्बरुशान्तिमा धकेली परस्पर हातेमालो गराएरआकाशको रक्ताम्य बादल देखाओस्प्रेमोदय होस्!एक एक चुमबनमाउन्नीत पद्मिनी विकसित होस्।
X Xम पनि द्यौता मान्छु जोगी,म पनि आनन्द मान्छु,तर तिम्रो र मेरो परमानन्दमापर र वरको भिन्नाता छ,म पनि बिष्णुलाई मान्छु –व्यापकता को मान्दैन !म पनि शिवलाई मान्छु –को यो कल्याण चाहन्न !म पनि स्रष्टालाई मान्छु –जगतलाई को देख्दैन !म पनि ब्रह्मलाई मान्दछुआफूलाई को छाम्दैन!"अहं ब्रह्माsस्मि" म निर्धक्कसित भन्छुकिनभने म नै मानिस हुँ,द्यौता मानिस हो
मानिस द्यौता हो,त्यसैले म पनि द्यौता हुँ।
तिमीले ब्राह्मण भनेकाले पनिम खुट्टाले हिँडेको देख्छु,तिमीले शुद्र भनेकाले पनिम डाँफे-गीत गाएको सुन्छु,त्यसैले म प्रत्यक मनिसलाईपूर्ण ब्रह्म नै मान्छु।
जोगी,आँखा चिम्लने बानीले तिमीकथालाई पुज्न पुग्दछौ ,धरतीका लाखौँ मधुर स्वभावकासीतालाई अबला ठानीमानव-अधिकार दिन हिचकिचाउँछौ
रामजस्ता राजालाईवरको धौतालाई जस्तैपर्याप्त प्रतिष्ठा कहिल्यै गर्दैनौराजाका महान वाणीमा अर्थझैँसमस्त आफू होमिन्नौँ !
जोगी,
पूजक सेवित बन्न छोडीसेवक पूजित बन्न खोज्छ।यस पृथ्वीलाई तिम्रो खाँचो छ,आकाशलाई छैन !संसारमा मूर्खताको अतिरिक्तझगडा हुने अरू कारण छैन,सत्य-निष्पक्ष दर्शन भई
तिमी बिचमा उभिएसबै सङ्ग्राम बन्द हुन्छ !एक एक औषधले
करोडौँ जननीकोकरोडौँ प्रेमीको आँसु पुछ्नेति महात्माहरूले तिमीले झैँआँखा चिम्लिदिएको भएआज यस धरतीमा कति बाँकी रहन्थ्यौँ !
ए जोगि,
हामी हुन्थ्यौँ हुँदैनथ्यौ!अब विष्णुसहस्रनामको सट्टासहस्र दरिद्रनारायणनामसधैँ जपी कण्ठ गर,सेवा स्वर्गद्वारा ती आँखा खोल,तिमीले नरक पारेका तीनलाईआफू त्यहाँ डुबी काँधमा हालीउतार्नु छ !यथार्थमा द्यौता बन्नु छ- स्वार्थ छोडीमुक्तिनाथ हुनु छ,जाग, उठ !
जोगी,
हामी मिलिजुली अनगिन्तीशुद्धबुद्ध ती फोहोरीलाईनुहाइदेऔँ,स्वास्थ्य दिलाऔँ,यसरी तीनका दाँत-मुख सफा गरिदेऔँकि तीनको जूठो खान सकौँ ।
जोगी,
म पनि द्यौता हुँ-साकारसीमित शक्ति भएको-दु:खीसँग सँग रूने-हाँस्नेसित सन्तोष मानी हाँस्ने-पिउनेसित साम्य भै पिउने-अन्याय, अत्याचारसित सहानुभूतिले रिसाउनी-राम्रोलाई हेरिरहने-असत्य भूतप्रेतले घेरेको टाउकोबाटसब झारेर मिल्काउन खोज्ने-भुकम्प बाढी आँधी सङ्ग्रामलेनरसंहार कहिल्यै नगरोस्-भनेर चिताउने-सबै सुखी निरोगी होउन भनिठान्ने-हातहतियारहरू केहि नलिएकोकेवल निर्बल कलम समात्नेम द्यौता हुँ-साकार ।
जोगी,
म द्यौता हुनेछु- निराकारजब मेरो देह भस्म भएरहावा-पानीमा बिलाउनेछ,मलाई चिन्ने जान्ने सम्झनेसुन्नेहरूमा
हृदयहृदयकाकुनाकुनामा म रहनेछु,मलाई सबैले बिर्से भनेम शब्दब्रम्हमा अथवा अक्षरमातन्मय हुनेछु,जसरी मेट्ने रबरले पुछ्दाआकार कागतमै बिलाउँछ,यसो भनेमा जोगी
मलाईअद्वैतवादी भनौला,
नभन!म त्यो मान्दिनँ,म आँखा ठूला भएकी पार्वतीतीनलाई पनि धौता मान्छु,आँखा चिम्लेका पुरूष जोगीतिमीलाई पनि द्यौता मान्छु,"सर्वव्यापी सर्वज्ञ सर्वशक्तिमान्"आदिलाई म शब्द मान्दछु,यिनका स्रष्टा मनुष्यकैमस्तिष्कलाई म वेद मान्दछु,विशुद्ध मनुष्य स्वभावलाई म बुद्ध मान्द्छुविश्वमा मान्छेलाई नै सर्वोच्चअनन्त कोटी द्यौता मान्छुमनुष्य मनुष्यकैम “युज” धातुलाई पनि धौता मन्छु।
जोगी,म पनि द्यौता मन्छु ।
