१) सपना बोकेर आइदिने रातहरूलाई एउटा सलाम सपना खोसेर लैजाने प्रभातलाई पनि सलाम सजिलैसित जिउने एउटा मीठो निहुँ पाइएको छ रक्सी बनाइदिने पहिलो स्रष्टालाई अर्को

मन त फलामकै भए असल हुन्छ न घात–प्रतिघातमा रुन्छ न सयपत्री र बाबरीले बाटो थुन्छ मन त फलामकै भए असल हुन्छ कसैले चिमोट्यो एक कप्टेरो

केही असल मानिसहरूजस्तै पन्छीहरू हाँगाहाँगा जम्मा हुँदै थिए आज, अझै त्यो पुर्बेली हावा चलेन सुकेको एउटा पात पनि झरेन। हुन त मनको पीर आँधीजस्तै दुख्छ,

जीवन चलिरहेछ । कता गएर शीर्ण-विशीर्ण हुने हो या कता पार पुगेर अड्न जाने हो- सब कुरा परिस्थितिकै हातमा सुम्पेर भड्किरहेको जहाजझैँ जीवन चलिरहेछ ।

पटुकामा अनिकाल कसेर कर्णाली रोएको बेला म हुम्ला लेखिरहेछु मेरो कविता – समोसा भैदिएको भए अक्षरका डल्लाहरू केही त्यता पठाएर केही यता बेचेर कम्तीमा पनि

मेरो हरघडीमा जपना, तिमी आज सपनामा आए ! यही आशाको पिलपिले बत्ती लिएर यो आधारातमा म आफूलाई निद्राको घोर जङ्गलमा छोडिदिन्छु। बत्ती हुरीमा निभ्ला, म

यस दुनियाँमा सुखदुःख दुईको गहिराइमा डुबियो खुब, दुःख भो अतिशय सुख भो अतिशय प्रभुले पुर्याोयो मनसुव । विषको महको चाखी मिठास जगमा बसियो अन्धसरी, तर

जर्मनका धावैमा होस् वा बर्माको घेरामा मलायाका रवडका वनमा होस् या नेफा र लद्दाखका पराइ लडाइँमा ती जो मरे विना कुनै स्वार्थ विना कुनै अर्थ

प्रत्येक दिन चोरझैं सुटुक्क आएर मलाई भोरले अलिकति निचोर्छ व्यूझन्छु म किरणहरूको स्पर्शले देख्छु प्राचीका नियमित रूपमा माझिएका सेतासेता उज्जवल दाँत हुन्छ मनको कुनै कुनामा

शुभ्र, शान्त र स्निग्ध शिखा मैनबत्तीको। मानौ, प्रथम रजस्वलापछि स्नान गरेर शारदीय घाममा आफ्नो कौमार्य छरेर थकित–थकित झैँ चकित–चकित झैँ एक्लै–एक्लै मुस्काइरहेको हनुहार हो यो