काठमाण्डू एक्लैले अब काठमाण्डू बोक्न सक्दैन काठमाण्डू एक्लैले अब सिंगै नेपालको अर्थ लगाउन सक्दैन । नाघ्नुपर्छ पैतलाहरुले- अब भनज्याङ्गहरु टेक्नुपर्छ आँखाहरुले- अब सारा पहाडहरु उड्नुपर्छ

क्यै हारे झैं, क्यै बिर्से झैं, को त्यो पथमा आइरहेको ? कुक्कुर जस्तै लुरु लुरु हिंड्दै, दुर्बलताले पीर निखन्दै, को त्यो पथमा आइरहेको ? दुइटा

बादलहरू च्यातेर घाम निकाले हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो घाम उनीहरूका सपनामा कहिल्यै लाग्न सकेन। तुवाँलाहरू फटाएर सिङ्गै आकाश दिए हाम्रा सहिदहरूले तर त्यो आकाश उनीहरूको

१) सपना बोकेर आइदिने रातहरूलाई एउटा सलाम सपना खोसेर लैजाने प्रभातलाई पनि सलाम सजिलैसित जिउने एउटा मीठो निहुँ पाइएको छ रक्सी बनाइदिने पहिलो स्रष्टालाई अर्को

मन त फलामकै भए असल हुन्छ न घात–प्रतिघातमा रुन्छ न सयपत्री र बाबरीले बाटो थुन्छ मन त फलामकै भए असल हुन्छ कसैले चिमोट्यो एक कप्टेरो

केही असल मानिसहरूजस्तै पन्छीहरू हाँगाहाँगा जम्मा हुँदै थिए आज, अझै त्यो पुर्बेली हावा चलेन सुकेको एउटा पात पनि झरेन। हुन त मनको पीर आँधीजस्तै दुख्छ,

जीवन चलिरहेछ । कता गएर शीर्ण-विशीर्ण हुने हो या कता पार पुगेर अड्न जाने हो- सब कुरा परिस्थितिकै हातमा सुम्पेर भड्किरहेको जहाजझैँ जीवन चलिरहेछ ।

पटुकामा अनिकाल कसेर कर्णाली रोएको बेला म हुम्ला लेखिरहेछु मेरो कविता – समोसा भैदिएको भए अक्षरका डल्लाहरू केही त्यता पठाएर केही यता बेचेर कम्तीमा पनि

मेरो हरघडीमा जपना, तिमी आज सपनामा आए ! यही आशाको पिलपिले बत्ती लिएर यो आधारातमा म आफूलाई निद्राको घोर जङ्गलमा छोडिदिन्छु। बत्ती हुरीमा निभ्ला, म

यस दुनियाँमा सुखदुःख दुईको गहिराइमा डुबियो खुब, दुःख भो अतिशय सुख भो अतिशय प्रभुले पुर्याोयो मनसुव । विषको महको चाखी मिठास जगमा बसियो अन्धसरी, तर