गाउँबाट शहर छिरेको थियो एउटा हात्तिजत्रै सपना । अचम्मको वेग थियो उत्साहले भरिएको । त्यही उत्साहमा यति दौडियो, यति कुद्‍यो, यति भाग्यो र यति बत्तियो

पोखरीमाथि चरो भुर्र उड्यो । पानी- एकछिन छचल्कियो र बिस्तारै शान्त भयो । तर तिम्रो अन्तिम उडानपछि‍ छचल्किएको मन अझै शान्त हुन सकेको छैन ।

कविता लेख्नु थियो कथ्नु थियो मनको कथा र निथार्नु थियो मगजमा खुज्मुजिएका विकारहरुलाई । जस्तो केही प्रेमका कुरा लेख्न थियो केही वेदनाका व्यथा लेख्न थियो

हरेक रात एउटा सपना आउँछ र अत्याइदिन्छ भित्रैसम्म । विभ्रम, विस्मृत, विरस… सपनाको यस्तै अनेकन् विशृङ्खल ऊहापोहहरुमा रुमल्लिन्छु छट्पटाउँछु हेर्छु र भागिरहन्छु । थाहा छ-

कहिले ठूलो कहानी त कहिले मसिना किस्सा बन्छ । कहिले यात्रा, कहिले बाटो त,‌ कहिले जीवनकै हिस्सा बन्छ । कहिले याद बन्छ त कहिले नछुट्टिने

एक- लडाईँ मन- जित्न दिँदैन प्रेम- हार्न मान्दैन । चिन्ता नगर प्यारी… तिमीसँगको यो लडाईँ जीवनभर चलिरहनेछ यसैगरी । दुई- जीवन जो हिँजो थियो- आज

केही काम बाँकी छ अझै- केही सामान मिलाउनुछ एक घुट्को पानी पिउनुछ झ्याल ढोका लगाउनुछ कसैसँग बिदाइको हात हल्लाउनुछ कसैको आँशु पुछ्नुछ र वर्षौँलाई पुग्ने

हुन त तमाम दुःखहरु छन् संसारमा । युद्ध छन् बिछोड छन् कुण्ठा छन् व्याधी छन् । कसैको सानो वचनले चसक्कै दुखेको मुटुको दुखाइ छ ।

ऊ आफ्नै सीमामा तटस्थ अडिएको छ मानौँ- अनुशासन भङ्ग गर्नुको क्रुरता खेपेको छ । निर्निमेष हेरि-रहेका छन् उसका आँखाले म भएतिर मानौँ- उसले पनि यो

धेरै यादहरु त त्यतै छोडिएका छन् मन्दिरका पर्खालहरुमा । कुनै मन्दिरको सिँढीमा कुनै टुँडालको चित्रमा कुनै घण्टीको टिङ्टिङ्‍मा कुनै शङ्खनादमा कुनै चन्दनको महकमा… आज फेरि