(भारतीय कवि नरेश सक्सेनाको कविता कुछ लोगबाट अनूदित।) केही मान्छेहरु- खुट्टाले हिँड्दैनन् दिमागले हिँड्छन्। यिनीहरु जुत्ता खोज्ने गर्छन् आफ्नो दिमागको नापको।   – नरेश सक्सेना

हातमा मसाल मुहारमा आक्रोश अनि खुट्टामा देश बनाउने रफ्तार बोकेर ऊ मेरो छेउ आयो। सोध्यो- तिमी कुन देशको? भनेँ-नेपाल। सोध्यो- प्रमाण के छ? भनेँ- प्रत्यक्षलाई

भाषा थिएन तर संवाद थियो। शब्द थिएन तर थियो पुरा वाक्य। एउटा मुक संवाद एउटा मौन भाषा जुन चियाको कपबाट निस्किन्थ्यो अनि मुस्कानबाट सुरु हुन्थ्यो।

ढुङ्गा पग्लिन्छ!- अझै मान्छौ? ढुङ्गा हो त्यो!- के ठान्छौ? जम्छ, अड्छ, गाढिएर बस्छ बरु वर्षौँ वर्ष। घाम पानी तप्छ बरु भित्र भित्रै मर्छ। ढुङ्गा भन्दै-

चिया- एक घुट्की सिरेटो एक चुस्की हुस्सु र एक सुरुप ओस्। चिया- एक भुलुक राहत एक बाफ मिठास् र एक सर्को औषधि। चिया- एक गल्ली

जब्बर बन्दैछन् विचारहरु धारिला हुँदैछन् शब्दहरु आँधी छ मान्छेका मगजहरुमा खल्बलिएको छ समाजको मनोदशा कटान हान्दैछ चेतनाको वेगले बत्तिँदैछ परिवर्तनको पातलो झोँका। बिस्तारै, क्रमिक तर

यहाँ हर-कोही खुसी छ र हर-कोही खुसी छैन। यहाँ हरेकलाई चाहिएको छ जिन्दगी र हरेकलाई हरदिन भार बन्छ जिन्दगी। यहाँ हरेक चाहन्छ निस्वार्थ प्रेम र

चाहे जति नै कठोर बनुँ चाहे बनुँ संयमित। या त बनुँ मनैदेखी सावधान या रहुँ हरदम अनुशासित। मेरा इच्छाहरु यसरी घेर्छन् मलाई अनि छर्छन् मोह।

म तिमीलाई अस्विकार्छु, स्विकार गर्छौ ईश्वर? तिम्रो सृष्टि! -धिक्कार्छु, स्विकार गर्छौ ईश्वर? यो दु:ख, यो पीडा, यो जलनमा कहाँ हुन्छौ? सामु आउन ललकार्छु, स्विकार गर्छौ

मन छोडिएको छ गाउँमा जीवन छोडिएको छ गाउँमा। आत्मा, मुटु, चेतना, प्रेम सबै छुटेका छन् उतै- कुनै बारीका गह्रामा कुनै खेतका आलीमा कुनै कान्लाका ढिस्कामा