लगाऊँ भाग देशको फुटाऊँ लाखौँ टुक्रामा। सबैलाई पुग्ने,सबैलाई मिल्ने सबैलाई हुने, सबैलाई अँटाउने। साना मसिना गाउँ, टोल र बस्तीहरुमा छुट्ट्याइदिऊँ एक एक भाग। सोच्छु- यो

घाम उदाउँछ र अस्ताउँछ दिन हुन्छ र रात पर्छ। टिकटिक.. टिकटिक.. घडी चलिरहन्छ टिकटिक.. टिकटिक.. घडी सरिरहन्छ। समय न हो! बितेर जान्छ दिन, महिना, वर्षमा

मन त थियो- तिमीसँगै बसेर कविता पढुँ। देवकोटा पढुँ भूपी पढुँ नेरुदा पढुँ र पढुँ अज्ञेय, टैगोर र दिनकरहरुलाई। पढुँ-भागवतका श्लोकहरु र चेखबका कथाहरु। चर्चा

धेरै कथाहरु छन् सुनाउनै बाँकी छन्। भत्काएर नियमका पर्खालहरु लगाउनुछ अब स्वतन्त्रताको नारा। वर्षौँ पुरानो थकान रित्याउनुछ अब। थन्किएका पुराना ठेलीहरुझैँ धुलो जमेका छन् मनका

कुनै चिज सन्तुलित रहन कति धेरै सन्तुलन आवश्यक छ? जस्तो- हावा पानी मौसम ऋतु या भन्नुस् प्रकृतिका चराचर तत्वहरु। प्रेम रिस आवेग सान्त्वना अनि मनका

चरम निराशाले गाँजेको बेला म घुम्न निस्किन्छु वर्षौँ पहिला भोकै हिँडेका गल्लीहरुमा। सोच्छु- घनघोर विपतमा पनि कसरी सहज थियो जीवनको गति? कसरी चल्थ्यो दैनिक गुजारा?

के यो देश गुमनाम छैन र? जहाँ पाइलैपिच्छे अस्तित्वको रक्षाका लागि अस्तित्व लुटाउनुपर्छ। जहाँ पाइलैपिच्छे याद गर्न यादहरुलाई नै भुलाउनुपर्छ। जहाँ एउटा घाउको पिडा बिर्सिन

छातिमा अँगालेर कङ्क्रिटको जङ्गल। थर्थराउँदै हर दिन मोटरका पाङ्ग्राहरुमा। बिहान दिउँसो बेल्का- उस्तै उत्रै र उत्तिकै दौडिरहेका सपना र जिजीविषाको लर्को। सुदूर देहातबाट हुत्तिएर थान्को

तिमीलाई म, त्यो क्षणसम्म सम्झिरहनेछु जुन दिन तिम्रा सारा सम्झनाहरु केवल सम्झना भइ सम्झनामै बिलाइजाने छैनन्। तिमलाई म सम्झिरहनेछु…..   0 Facebook 0 Twitter 0

सुन- माटोले गाएको गीत सुन- गाउँले सुसेलेको सुस्केरा सुन- पहाडमा गुञ्जीएको धुन सुन- झरनाले बुनेको ताल सुनीराख- देशले बोलेको आवाज। चाहे जतासुकै जाउ या पुग