हल्ला गर्दै आएकाहरु चुपचाप गए। हतारिँदै छिरेकाहरु लुसुक्कै निस्किए। पुरानो वस्तीझैँ उजाड छोडेर उराठ छोडेर.. आवादी बोकेर आएकाहरु खण्डहर बनेर हराए। हुन त- जानु नै

यज्ञमण्डपको समिधा झैँ एक थान जीवन ठिक्क छ सल्किनलाई। रापले, तापले विस्मातले, सन्तापले… बिहान दिउँसो साँझका अनगिन्ती, अथाह र असीमित घनचक्करहरुमा रुमल्लिएर तातेको छ दिमाग

ऊ ठुँस्किन्छे- गर्मीमा पनि कोही चिया पिउँछ ? म भन्छु- प्रेमको कुनै मौसम हुन्न । झगडा- चियाबाट सुरु हुन्छ र चियामै टुङ्गिन्छ । आजकल ऊ

बिहानै- बेहुलीले घुम्टो उघारेझैँ बिस्तारै उघ्रियो क्षितिजको पर्दा र धपक्कै बल्यो आकाश चम्कियो सुदूर पारको हरियो पहाड । बल्यो, जग्मगायो सिङ्गो धर्ति हाँस्यो अनि खित्खितायो

हराउँदैन पुरानो प्रेम पुरानो याद, पुराना क्षण । पहिलो प्रेमको पहिलो बहार पहिलो भेट, पहिलो उपहार । बिलाउँदैनन् गाढा बनेर बसेका कसैका सम्झनाहरु । कुनै

एक- हाम्रो प्रेमको हल्ला खुबै चल्या रैछ गाउँतिर । तिम्रो घरको छेउछाऊ र म बसेको ठाउँतिर । हावा नचली पात हल्लिन प्यारी ! भन न,

यादहरु छन् तर पुराना छन् । हजार शब्द लेखे पनि खाली पाना छन् । तिमी थियौ‌, जीवन थियो, कोही- आफ्नो थियो । तिमी गयौ- सबथोक

मन्द मन्द मुस्कुराउँदो हाँसो थियो ओठमा । हाँसो भित्र बिचित्रको पासो थियो ओठमा । आह्वान थियो प्रेमालापको मनभित्रको विलाप थियो । जन्म जन्म अतृप्त झैँ

समाचार आउँछ- उसले बलात्कार गर्‍यो रे! खबर आउँछ- उसले छाड्यो रे आफ्नै आमालाई वृद्धाश्रममा। पत्रिका लेख्छ- उसले दल्यो रे आफ्नै शिक्षकलाई कालो मोसो। खबर आइरहन्छ…

धेरै सिक्न बाँकी रैछ जीवन अझै थाती रैछ । हास्न अनि हँसाउन बाँच्न अनि बँचाउन । सिक्नुछ अझै पनि प्रेम गर्न प्रेमी हुन । वेदनामा