कोही यस्तरी पनि बदलिन्छ कि जसरी बिस्तारै बदलिन्छ साँझको क्षितिज र सुस्तरी फेरिन्छ रङ्ग । कोही यसरी छुटेर जान्छ जिन्दगीबाट जसरी चुँडिएर जान्छ लट्टाइको धागो

जिन्दगी के नै हो र आखिर ? जन्म र मृत्यु बिचको अभिनय ! एक गाँस भोक एक घुट्को तिर्खा एक झप्को निद्रा एक पलको आराम

एक जमाना थियो हरेक दिन समाचार आउँथ्यो सिरिया या त अफगानिस्तान इराक या त पाकिस्तानबाट । मृत्युको, हत्याको, बन्दुकको, विस्फोटको । गोली र बमका खबरहरु

कति थोक थियो- गर्नैपर्ने थियो । कति कुरा थियो- भन्नैपर्ने थियो । कति याद थियो- बिर्सिनु थियो । कति खुसी, कति दुःख कति कति कथाहरु

जानेहरु केवल आफूमात्रै जाँदैनन् । साथमै लैजान्छन् एउटा भर्भराउँदो सपना अनेकौँ यादगार क्षणहरु हजारौँ वाचा-बन्धनहरु साथ निभाउने प्रणहरु अनि एक एक गरि सँगालेका अनेकन् साना

मध्यरातमा झस्काउँछ लैजाऊ तिम्रा यादहरु । मुटु मात्रै चस्काउँछ लैजाऊ तिम्रा यादहरु । सताउँछ, तर्साउँछ आँशु मात्रै बर्साउँछ । बारम्बार जिस्काउँछ लैजाऊ तिम्रा यादहरु ।

जहाँबाट सुरु हुन्छ- सृष्टिका कारण अकारणहरु । जहाँबाटै छुट्छ र फर्किन्छ- सत्व, रज र तमोगुण। जसकै कारण चल्छ- ब्रह्माण्डको सारा नियम । जहाँबाटै निस्कन्छ र

 एक चिया- एक बोध एक ध्यान र एक समाधी ।  दुई चिया- एक बिहान एक बिउँझाइ र एक मुस्कान ।  तीन चिया- एक बसाइ एक

नदी तरेर जाँदैमा हराउँदैन नदी बरु छुटेर जान्छ यात्री नदीबाट टाढा। बाटो काट्दैमा काटिँदैन बाटो बरु बाटोले डोहोर्‍याइरहन्छ अरु हजारौँ यात्रीहरुको सफर। मेरो आँखाको पुल

एकैनास हुन्न सधैँ, बदलाव जरूरी थ्यो कोही यसै बदलिँदैन, दबाव जरूरी थ्यो । कारोबार थ्यो पुरानो, रफादफा बाँकी नै थ्यो बहीखाता मिलाउनैथ्यो, हिसाब जरूरी थ्यो । जिन्दगी