हुन सक्छ- तिमी आएकी थियौ र म निदाएको थिएँ। हुन सक्छ- तिमीले बोलाएकी थियौ र म सपनामा थिएँ। हुन सक्छ- हामी बोलेकै थिएनौँ। हुन सक्छ-

हजुरबाले भागवतको पुस्तक जतन गरेर मन्दिर छेउ राखेझैँ। बाबाले घरको बहीखाता हिसाब हेर्दै मिलाउँदै सिरानी छेउ राखेझैँ। आमाले खुद्रा खाद्री पैसा सिन्कीको बट्टामा लुकाएर राखेझैँ।

शहरबाट एकाएक हरायो कविता। शब्द हरायो वाक्य हरायो साहित्य हरायो। कविहरु डराए र रुँदै कराए- ‘तमाम शब्द र कविताहरु कहाँ हराए?’ अर्को दिन बिहानै विज्ञप्ति

तिम्रा गहिरा आँखाहरुमै लेखिएको छ पूरा कबिता। बाक्ला-काला परेलीमा लत्पतिएको छ सुन्दर गजल। ढल्पलाइरहेका आँशुहरुमा बजिरहेछ सुमधुर गीत। तिम्रा आँखा र यो मौनता। यो भन्दा

एउटा बाटो थियो- गाउँबाट सिधा सहरतिर तेर्सिएको। एउटा बाटो थियो- घरबाट सिधा घरतिरै फर्किएको। एउटा अर्को बाटो पनि थियो- घरको मझेरी हुँदै गएर टुङ्गिन्थ्यो आमाको

तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन झरी पर्छ, मन्द बतास चल्छ, अनि आउँछ याद गुलाबी छातामा ‍ हामी दुई ओतिएको आँखाहरु चार भएको, तिमीलाई बिर्सिन्छु भनेकै दिन,

तपाईँ इतिहास बनाउन इतिहास बदल्दै हुनुहुन्छ। फेर्दै हुनुहुन्छ युगको नायक र लेख्दै हुनुहुन्छ नयाँ नाटक। सारा कुरा मेटाएर अस्तित्वहीन बनाउँदै हुनुहुन्छ समयलाई। सक्नुहुन्छ? तर जति

लगाऊँ भाग देशको फुटाऊँ लाखौँ टुक्रामा। सबैलाई पुग्ने,सबैलाई मिल्ने सबैलाई हुने, सबैलाई अँटाउने। साना मसिना गाउँ, टोल र बस्तीहरुमा छुट्ट्याइदिऊँ एक एक भाग। सोच्छु- यो

घाम उदाउँछ र अस्ताउँछ दिन हुन्छ र रात पर्छ। टिकटिक.. टिकटिक.. घडी चलिरहन्छ टिकटिक.. टिकटिक.. घडी सरिरहन्छ। समय न हो! बितेर जान्छ दिन, महिना, वर्षमा

मन त थियो- तिमीसँगै बसेर कविता पढुँ। देवकोटा पढुँ भूपी पढुँ नेरुदा पढुँ र पढुँ अज्ञेय, टैगोर र दिनकरहरुलाई। पढुँ-भागवतका श्लोकहरु र चेखबका कथाहरु। चर्चा