मलाई अझै लेख्नुछ- विगतको कुनै विस्मृत स्मृति केही अधुरा प्रेम अपुरा सपना तम्तम्याइला धुलाम्मे रहरहरु झुम्म नशा जस्ता रसिक रातहरु या त कराल नीरवताको पट्यारिलो

आँखामा बसेकाहरु आँखा आँखामै अँटाउँछन् आँखैमा रम्छन् आँखैमा सताउछन् आँखैमा आउँछन् अनि आँखाबाटै जान्छन्। आँखामा बसेकाहरुले के दिन्छन्? केवल आँशु- थोपा थोपा जतन गरेर राख्नुपर्ने

जित हौ तिमी- मेरो हार हौ तिमी जीवन हौ तिमी- जिउने आधार हौ तिमी । प्रेम हौ तिमी- प्रेमको सार हौ तिमी प्राप्ति हौ तिमी-

यता के छ? केही छैन- खास थियो त्यतैतिर श्वास थियो जीवन थियो बास थियो त्यतैतिर । तिर्खा थियो भोक थियो कष्ट थियो जलन थियो शीतलताको

फरक मुहानका पानीहरु एकाकार भएर बगेको नदीजस्तै सललल बगिरहेछ काठमाण्डू सागर बोकेर उचालिएको हिमाल जस्तै साँझ बोकेर उदाएको बिहान जस्तै धर्तिलाई काखी च्यापेर मस्त निदाएको

तिमीसँगका यादहरु वेदका ऋचाझैँ चिरस्थायी छन् हृदयमा। तिमीसँगको हरेक भेट मानौँ स्वप्नपछिको जागृती विस्मरण पछिको स्मृति। हरेक मिलाप हरेक वातचित हरेक क्षण या हरेक पल~

मेरी प्रिया अब म जान्छु ल! मैले त पुग्नुछ दूरको क्षितिज- जहाँ कुनै गन्तव्य मलाई नै कुरिरहेछ। जहाँ मेरै लागि उदाउँदैछ अर्को बिहान। जहाँ बनाउनुछ

म बुझ्छु मेरो अनुपस्थितिमा व्याकुल बनेका धड्कनको चाल। म बुझ्छु मेरै प्रतिक्षामा भिजिरहेका आँखाका परेला। समय हो प्रिय पर्खनुपर्छ। जसरी पर्खन्छ नदी वर्षात नहुन्जेल। जसरी

झरीमा भिज्नु अनि हात समाई पाइला चाल्नु। कुम ठोकाई जिस्किनु र हाँस्दै ठेल्नु, धक्का दिनु। उही झरी, उही याद, तर मनको अवसाद। आज- फेरी उस्तै

घरक्क उघ्रिन्छ झ्याल र छिर्छ चिसो सिरेटो। मुसार्छ कान चिमोट्छ गाला सुम्सुम्याउँदै कुम, गर्दन र पाखुराहरुमा खुसुक्क घुस्रिन्छ बिछ्यौनामा। म सम्झन खोज्छु- कुनैबेलाको तिम्रो उपस्थिति