मगमगाउँदो प्रेम बोकी सुवास चल्थ्यो कुनै बेला । यता पनि त्यता पनि बतास चल्थ्यो कुनै बेला । छट्पटी थ्यो ढुकढुकीमा दुइटै मुटु दुवैतिर । भेट

आकाशमा जून उदायो, शान्त आकाश जग्मगायो । शितलताको बहार ल्यायो, तन-वदन कुत्कुत्यायो ।। उस्तै रात छ आजपनि, जस्तो थियो त्यतिबेला । उस्तै मनको ऊहापोह, छट्पटी

बाटो चौक चौतारोमा सहजता र अप्ठ्यारोमा । भिड होस् या एक्लोपनमा अञ्जानी या जानाजानमा । साथ दिने कोही थियो सर्वस्व नै उही थियो । बाटो

मैले लेखेँ- कहिले दुखले बगेको आँशु कहिले खुसिले फुत्किएको खित्का कहिले चोटले दुखेको ऐया कहिले प्रफुल्लित मनको फुस्फुसाई। जे जे आउँछ त्यही त्यही लेखिरहेँ जसरी

चुप-चाप चुप-चाप दिन बित्थ्यो चुप-चाप आउँथ्यो रात। चुप-चाप चुप-चाप याद आउँथ्यो चुप-चाप जीवन साथ। चुप-चाप चल्थ्यो मनको हुरी चुप-चाप झर्थ्यो आँशु। चुप-चाप खाली हुन्थ्यो बोतल

हात मुख जोर्नै समस्या छ यहाँ । तिमी भने बिल गेट्सको जीवनी सुनाउँदैछौ । कसरी उसले संघर्ष गर्‍यो कसरी कमायो धन ! कसरी संसारमा राज

देखेको छु संसार चिन्न हिँडेकाहरु पनि आफैँलाई बिर्सिएर फर्केको । फूल टिप्न बगैँचामा गएकाहरु रक्ताम्य हुँदै निस्किएको । प्रेम खोज्न निस्किएकाहरु अन्धकारमा रुमल्लिएको । मलाई

ऐनामा हेर्दा कस्तो लाग्छ ? संसारकै राम्री- जस्तो लाग्छ ? कस्ती न छु झैँ नखरा छ त ! बोलाउनै हुन्न झैँ बेहोरा छ ! वारी

अव्यक्त कुराहरु नै धेरै सुन्दर हुन्छन् बरु । जस्तो- मनमा दबिएर बसेको प्रेम ओठमा फक्रिएको मुस्कान मुहारमा धुम्मिएको मायालु रिस बोल्नु- भाव सिद्ध्याउनु नबोलेरै भावनाहरु

सम्झनाले पिरोलेमा एकान्तमा रोइदिनु मुटुभित्र सजिएको तस्बिर मेरो छोइदिनु । पर्खि बस दुईचार घडी पहर- छोड्दै छु म फर्कि आउने वचन दिन्छु, शहर छोड्दै छु