मोजा नतन्काई लाग्दैन लगाए तन्किन्छ। अनिवार्य चाहिन्छ तर नहुँदा पनि ठिक छ यसो-उसो काम चल्छ नै! निकट हुन्छ तर सधैँ हुँदैन पनि। नलगाई पनि सकिन्न।

कृत्रिम हाँसो नहाँस्नु बरु रिसाइदिनु केहीबेर म मुस्कुराउँदै फकाउनेछु । झुटो हार्दिकता नदेखाउनु बरु पर्खाइदिनु मूलढोकामा म धैर्य राखेर उभिनेछु । हेर न ! संसार

हिँडे बाटो छोटिन्छ हिँडिरहे पुगिन्छ। सम्हालेर पाइला चाल्नु बाटो अलिक अप्ठेरो छ। दायाँ बायाँ विचार गर्नु तगारो र चौघेरो छ। थकान हुन्छ सुस्ताउनु पानी बोक्नु-

फरक पर्छ र? कसैको एउटै उपस्थितिले एउटै स्पर्शले एउटै यादले एउटै वचनले एउटै मुस्कानले.. फरक पर्छ सायद धेरै नै फरक पर्छ । सोच त !

घरैअगाडी चोकमा भर्खरै एउटा दुर्घटना भयो। छिमेकीमा झगडा भएछ क्यार प्रहरीको भ्यान आएर गयो। हिँजैमात्र म सुतेको कोठाबाट चोरले घडी उठाएछ। मलाई मेरै आसपासका घटनाहरुसमेत

केही जिन्दगी त ट्राफिक जाममा बसेरै बित्यो केही जिन्दगी अस्पताल र बैंकको लाइनमा केही सरकारी कार्यालयको फाइलझैँ घुम्यो यो कोठा र त्यो कोठा त केही

हाँगा लर्किएर फूल लत्रिएझैँ लत्रिनेगर्छ बेला बेला यो मन पनि तिम्रो चरणमा। पानी हौसिएर बाफ बाफ चिस्सिएर पानी भएझैँ तिम्रो स्पर्शको असिम तापले भुतुक्कै हुन्छ

यो वर्षा, यो झरी, यो पवनमा तिम्रो याद छ, यो झर्झर, यो शितल, यो रमझममा तिम्रो याद छ । यो दर्काई, यो थर्काई, यो एकनासे

दिलको ढोका उघारेर यतैतिर सारेर। भित्रै पस्न मन छ भन-मिल्छ मिल्दैन! अङ्गालोमा बेरेर आँखा-आँखा हेरेर। त्यतै बस्न मन छ भन-मिल्छ मिल्दैन! निदाएर काखैमा जिन्दगीभर साथैमा।

बेरङ्ग यो जिन्दगीमा रङ्ग भर्ने कोही भए! हात समाइ जीवन-यात्रा सङ्गै गर्ने कोही भए! तर्न गाह्रो जिन्दगीका भँगाला र दोभानहरु। नआत्तिँदै पाइला राखी सङ्गै तर्ने