बाटो चौक चौतारोमा सहजता र अप्ठ्यारोमा । भिड होस् या एक्लोपनमा अञ्जानी या जानाजानमा । साथ दिने कोही थियो सर्वस्व नै उही थियो । बाटो

मैले लेखेँ- कहिले दुखले बगेको आँशु कहिले खुसिले फुत्किएको खित्का कहिले चोटले दुखेको ऐया कहिले प्रफुल्लित मनको फुस्फुसाई। जे जे आउँछ त्यही त्यही लेखिरहेँ जसरी

चुप-चाप चुप-चाप दिन बित्थ्यो चुप-चाप आउँथ्यो रात। चुप-चाप चुप-चाप याद आउँथ्यो चुप-चाप जीवन साथ। चुप-चाप चल्थ्यो मनको हुरी चुप-चाप झर्थ्यो आँशु। चुप-चाप खाली हुन्थ्यो बोतल

हात मुख जोर्नै समस्या छ यहाँ । तिमी भने बिल गेट्सको जीवनी सुनाउँदैछौ । कसरी उसले संघर्ष गर्‍यो कसरी कमायो धन ! कसरी संसारमा राज

देखेको छु संसार चिन्न हिँडेकाहरु पनि आफैँलाई बिर्सिएर फर्केको । फूल टिप्न बगैँचामा गएकाहरु रक्ताम्य हुँदै निस्किएको । प्रेम खोज्न निस्किएकाहरु अन्धकारमा रुमल्लिएको । मलाई

ऐनामा हेर्दा कस्तो लाग्छ ? संसारकै राम्री- जस्तो लाग्छ ? कस्ती न छु झैँ नखरा छ त ! बोलाउनै हुन्न झैँ बेहोरा छ ! वारी

अव्यक्त कुराहरु नै धेरै सुन्दर हुन्छन् बरु । जस्तो- मनमा दबिएर बसेको प्रेम ओठमा फक्रिएको मुस्कान मुहारमा धुम्मिएको मायालु रिस बोल्नु- भाव सिद्ध्याउनु नबोलेरै भावनाहरु

सम्झनाले पिरोलेमा एकान्तमा रोइदिनु मुटुभित्र सजिएको तस्बिर मेरो छोइदिनु । पर्खि बस दुईचार घडी पहर- छोड्दै छु म फर्कि आउने वचन दिन्छु, शहर छोड्दै छु

एक- सपना एउटा चरो थियो आकाशमा उड्दा उड्दै फुत्त खस्यो । जसरी खस्छन् सपनाहरु सपनाबाट… दुई- आश फर्किन्छौ कि भन्ने अझै आश बाँकी छ ।

साह्रै मिठो बोल्दैछ्यौ के कामले आयौ ? मिठा शब्द घोल्दैछ्यौ के कामले आयौ ? नलुकाउ न केही पनि था’छ तिम्रो आनिबानी । नजानेझैँ गर्छ्यौ अनि