मेरो प्रेमको आँधी छ स्वीकार गर्छौ माया ? अमृत हैन विषादी छ स्वीकार गर्छौ माया ? जन्म जन्म अतृप्त झैँ आक्रामक र सन्तप्त झैँ ।

वर्षौँ लाग्छ एउटा बालक हुर्किन र जवान हुन। महिनौँ लाग्छ एउटा दिउल अङ्कुराउन र झाँगिन। बिहान हुन पनि जाग्नैपर्छ एउटा पुरा रात्रि। जसरी जून उदाउन

हल्ला गर्दै आएकाहरु चुपचाप गए। हतारिँदै छिरेकाहरु लुसुक्कै निस्किए। पुरानो वस्तीझैँ उजाड छोडेर उराठ छोडेर.. आवादी बोकेर आएकाहरु खण्डहर बनेर हराए। हुन त- जानु नै

यज्ञमण्डपको समिधा झैँ एक थान जीवन ठिक्क छ सल्किनलाई। रापले, तापले विस्मातले, सन्तापले… बिहान दिउँसो साँझका अनगिन्ती, अथाह र असीमित घनचक्करहरुमा रुमल्लिएर तातेको छ दिमाग

ऊ ठुँस्किन्छे- गर्मीमा पनि कोही चिया पिउँछ ? म भन्छु- प्रेमको कुनै मौसम हुन्न । झगडा- चियाबाट सुरु हुन्छ र चियामै टुङ्गिन्छ । आजकल ऊ

बिहानै- बेहुलीले घुम्टो उघारेझैँ बिस्तारै उघ्रियो क्षितिजको पर्दा र धपक्कै बल्यो आकाश चम्कियो सुदूर पारको हरियो पहाड । बल्यो, जग्मगायो सिङ्गो धर्ति हाँस्यो अनि खित्खितायो

हराउँदैन पुरानो प्रेम पुरानो याद, पुराना क्षण । पहिलो प्रेमको पहिलो बहार पहिलो भेट, पहिलो उपहार । बिलाउँदैनन् गाढा बनेर बसेका कसैका सम्झनाहरु । कुनै

एक- हाम्रो प्रेमको हल्ला खुबै चल्या रैछ गाउँतिर । तिम्रो घरको छेउछाऊ र म बसेको ठाउँतिर । हावा नचली पात हल्लिन प्यारी ! भन न,

यादहरु छन् तर पुराना छन् । हजार शब्द लेखे पनि खाली पाना छन् । तिमी थियौ‌, जीवन थियो, कोही- आफ्नो थियो । तिमी गयौ- सबथोक

मन्द मन्द मुस्कुराउँदो हाँसो थियो ओठमा । हाँसो भित्र बिचित्रको पासो थियो ओठमा । आह्वान थियो प्रेमालापको मनभित्रको विलाप थियो । जन्म जन्म अतृप्त झैँ