याद छ? तिमीले महत्व दिएका महत्वहीन सम्बन्धहरु! या तिमीले रोएर बिताएका अर्थहीन रातहरु! याद छ? जसका लागि सयौँ पल तड्पिएर बिताएथ्यौ! के पायौ त? बिर्सिदेउ

यो विभत्स रात यो कठीन दिन यो पिडाको समय यो व्यथाले भरिएको मौसम… यो पर्खाइ यो थकाइ यो वैराग्य यो दिक्दारी। कहिलेसम्म चल्ने हो? कसरी

प्रेम तिम्रो, धोका तिम्रो, मेरो के छ? केही छैन! हात तिम्रो, साथ तिम्रो मेरो के छ? केही छैन! यात्रा तिम्रो, बाटो तिम्रो, मर्जी तिम्रो, आदेश

(भारतीय कवि नरेश सक्सेनाको कविता कुछ लोगबाट अनूदित।) केही मान्छेहरु- खुट्टाले हिँड्दैनन् दिमागले हिँड्छन्। यिनीहरु जुत्ता खोज्ने गर्छन् आफ्नो दिमागको नापको।   – नरेश सक्सेना

हातमा मसाल मुहारमा आक्रोश अनि खुट्टामा देश बनाउने रफ्तार बोकेर ऊ मेरो छेउ आयो। सोध्यो- तिमी कुन देशको? भनेँ-नेपाल। सोध्यो- प्रमाण के छ? भनेँ- प्रत्यक्षलाई

भाषा थिएन तर संवाद थियो। शब्द थिएन तर थियो पुरा वाक्य। एउटा मुक संवाद एउटा मौन भाषा जुन चियाको कपबाट निस्किन्थ्यो अनि मुस्कानबाट सुरु हुन्थ्यो।

ढुङ्गा पग्लिन्छ!- अझै मान्छौ? ढुङ्गा हो त्यो!- के ठान्छौ? जम्छ, अड्छ, गाढिएर बस्छ बरु वर्षौँ वर्ष। घाम पानी तप्छ बरु भित्र भित्रै मर्छ। ढुङ्गा भन्दै-

चिया- एक घुट्की सिरेटो एक चुस्की हुस्सु र एक सुरुप ओस्। चिया- एक भुलुक राहत एक बाफ मिठास् र एक सर्को औषधि। चिया- एक गल्ली

जब्बर बन्दैछन् विचारहरु धारिला हुँदैछन् शब्दहरु आँधी छ मान्छेका मगजहरुमा खल्बलिएको छ समाजको मनोदशा कटान हान्दैछ चेतनाको वेगले बत्तिँदैछ परिवर्तनको पातलो झोँका। बिस्तारै, क्रमिक तर

यहाँ हर-कोही खुसी छ र हर-कोही खुसी छैन। यहाँ हरेकलाई चाहिएको छ जिन्दगी र हरेकलाई हरदिन भार बन्छ जिन्दगी। यहाँ हरेक चाहन्छ निस्वार्थ प्रेम र