एक- सपना एउटा चरो थियो आकाशमा उड्दा उड्दै फुत्त खस्यो । जसरी खस्छन् सपनाहरु सपनाबाट… दुई- आश फर्किन्छौ कि भन्ने अझै आश बाँकी छ ।

साह्रै मिठो बोल्दैछ्यौ के कामले आयौ ? मिठा शब्द घोल्दैछ्यौ के कामले आयौ ? नलुकाउ न केही पनि था’छ तिम्रो आनिबानी । नजानेझैँ गर्छ्यौ अनि

मलाई फेरि बन्नुछ त्यही अञ्जान प्रेमी । सडकमा, गल्लीमा, बाटोमा, चोकमा रल्लिँदै~ हल्लिँदै लुक्दै~ छेलिँदै बिनाकाम, बिनाकारण कसैको पिछा गरिरहेको कसैको बाटो कुरिरहेको एउटा धमिलो

अलिकति श्वास छ, अलिकति आस छ, अलिकति जिन्दगी, यता आफ्नो पास छ । याद छ त्यो पल, पल-पलका यादहरु, हृदयनै सुकाइदिने, विरहका उन्मादहरु । अलिकति

गाउँबाट शहर छिरेको थियो एउटा हात्तिजत्रै सपना । अचम्मको वेग थियो उत्साहले भरिएको । त्यही उत्साहमा यति दौडियो, यति कुद्‍यो, यति भाग्यो र यति बत्तियो

पोखरीमाथि चरो भुर्र उड्यो । पानी- एकछिन छचल्कियो र बिस्तारै शान्त भयो । तर तिम्रो अन्तिम उडानपछि‍ छचल्किएको मन अझै शान्त हुन सकेको छैन ।

कविता लेख्नु थियो कथ्नु थियो मनको कथा र निथार्नु थियो मगजमा खुज्मुजिएका विकारहरुलाई । जस्तो केही प्रेमका कुरा लेख्न थियो केही वेदनाका व्यथा लेख्न थियो

हरेक रात एउटा सपना आउँछ र अत्याइदिन्छ भित्रैसम्म । विभ्रम, विस्मृत, विरस… सपनाको यस्तै अनेकन् विशृङ्खल ऊहापोहहरुमा रुमल्लिन्छु छट्पटाउँछु हेर्छु र भागिरहन्छु । थाहा छ-

कहिले ठूलो कहानी त कहिले मसिना किस्सा बन्छ । कहिले यात्रा, कहिले बाटो त,‌ कहिले जीवनकै हिस्सा बन्छ । कहिले याद बन्छ त कहिले नछुट्टिने

एक- लडाईँ मन- जित्न दिँदैन प्रेम- हार्न मान्दैन । चिन्ता नगर प्यारी… तिमीसँगको यो लडाईँ जीवनभर चलिरहनेछ यसैगरी । दुई- जीवन जो हिँजो थियो- आज