पानी जस्तै जिन्दगानी, थोपा थोपा रित्तिरह्यो। हाम्रो प्रेमको कहानी, थोपा थोपा रित्तिरह्यो। त्यो छुवाई,त्यो जिस्काई, उन्मुक्त ती रहरहरु। चपल,चञ्चल जवानी थोपा थोपा रित्तिरह्यो। त्यो मुस्कान,

बिहानै- भाले करायो बाटोमा बटुवा हिँड्न लागे धुपको मिठो सुगन्ध नाकैमा ठोकियो चियाको बाफिलो महक हर्हरायो कतै टाढा मधुर भजन बिस्तारै गुञ्जियो हरे राम! को

उहिलै जमानाकै कुरा हो~ एउटा सपना हुने गर्थ्यो अजङ्गको! सपनामा भविष्य हुन्थ्यो योजना हुन्थ्यो मूर्त-अमूर्त तिलस्मी-रङ्गीन थान थान रहरहरु हुन्थे। बिस्तारै सपना शहर पस्यो र

युद्ध यती भिषण छ कि कराल छ समय। मृत्युको छ विभिषिका विकराल भय। वरिपरी आफन्त छन् सबै आफ्नै परिवार छन्। तर हातमा तरबार छन् झम्टिनलाई

केवल- एक व्यक्ति एक सोच एक हठ एक उत्साह एक लक्ष्य एक साहस अनि- हजार उपेक्षा हजार गाली हजार बाधा हजार तिरस्कार। तर याद राख-

खुट्टा छ, हिँड्दैन ओठ छ, बोल्दैन आँखा छ, हेर्दैन कान छ, सुन्दैन… मेरो कल्पनाको ईश्वर यस्तो थिएन। बिल्कुलै थिएन! ऊ त बरु- वाचाल थियो चञ्चल

उसले सोध्यो- कहाँ छन् तिम्रो भगवान ? म मुस्कुराएँ र चुपचाप देखाइदिएँ छेवैमा धुप उडिरहेको तुलसीको मठ।   0 Facebook 0 Twitter 0 Linkedin 0

वस्तुत: सत्य एउटै हुन्छ- घाम एउटा हुन्छ जून एउटा हुन्छ विशाल छ आकाश तर फैलिएको एउटै हुन्छ। भन्छौ नि लाखौँ छन् तिम्रा ईश्वर- तर अनन्तमा

मूलढोकामै टाँगिएको हुन्थ्यो अकबरेको ला~मो माला। दलिनमा झुण्डिएको हुन्थ्यो सुकेर चिम्रिँदै गएको कागतीको डल्लो। बार्दली,बरन्डा र कौसीहरुमा लहरै हुन्थे मकैका झुत्ताहरु। कुनै बेला सबै हुन्थ्यो

आगो बाल्न के नै छ र? एकै काँटीको काम हो- झ्वार्रै बल्छ! आगो निभाउन- कति समय लाग्छ! अन्दाज छ तिमीलाई?   0 Facebook 0 Twitter