टुक्रा टुक्रामा बाँडिएका छन् संसारका यावत् कुराहरु। हेर त! कसरी थोपा थोपा पानी खण्ड खण्ड नदी अलग अलग बाटो अनि अलग अलग यात्रा मिसिएर फैलिएको

धैर्य राख्नु- वर्षौँ अगाडी दोबाटोमा छुटेर गएकाहरु पनि कुनै दिन अचानक भेटिनसक्छन् चौबाटोमा। समय हो सधैँभरी सबैकुरा एकैनास कहाँ हुन्थ्यो र? धैर्य राख्नु- आज बत्तिएर

हिलोमा चोबलिनु र लछप्पै भई निस्किनु। गोरुको पछि हिँड्नु र पुछर समाई जिस्किनु। गाउनु, कराउनु, मग्न भई हराउनु। भिज्नु यस्तरी कि केहीसँग नडराउनु। अझै याद

झ्यालमा उभिएर पनि भित्रै हेरिरहे उही कुरा त देखिन्छ! उही खुज्मुजिएको तन्ना असरल्ल पुस्तकहरु काँटीमा झुण्डिएको मैलो कोट टेबल, कुर्सी, दराज… झ्यालबाट बाहिर हेरे देखिन्छ-

मोजा नतन्काई लाग्दैन लगाए तन्किन्छ। अनिवार्य चाहिन्छ तर नहुँदा पनि ठिक छ यसो-उसो काम चल्छ नै! निकट हुन्छ तर सधैँ हुँदैन पनि। नलगाई पनि सकिन्न।

कृत्रिम हाँसो नहाँस्नु बरु रिसाइदिनु केहीबेर म मुस्कुराउँदै फकाउनेछु । झुटो हार्दिकता नदेखाउनु बरु पर्खाइदिनु मूलढोकामा म धैर्य राखेर उभिनेछु । हेर न ! संसार

हिँडे बाटो छोटिन्छ हिँडिरहे पुगिन्छ। सम्हालेर पाइला चाल्नु बाटो अलिक अप्ठेरो छ। दायाँ बायाँ विचार गर्नु तगारो र चौघेरो छ। थकान हुन्छ सुस्ताउनु पानी बोक्नु-

फरक पर्छ र? कसैको एउटै उपस्थितिले एउटै स्पर्शले एउटै यादले एउटै वचनले एउटै मुस्कानले.. फरक पर्छ सायद धेरै नै फरक पर्छ । सोच त !

घरैअगाडी चोकमा भर्खरै एउटा दुर्घटना भयो। छिमेकीमा झगडा भएछ क्यार प्रहरीको भ्यान आएर गयो। हिँजैमात्र म सुतेको कोठाबाट चोरले घडी उठाएछ। मलाई मेरै आसपासका घटनाहरुसमेत

केही जिन्दगी त ट्राफिक जाममा बसेरै बित्यो केही जिन्दगी अस्पताल र बैंकको लाइनमा केही सरकारी कार्यालयको फाइलझैँ घुम्यो यो कोठा र त्यो कोठा त केही